Job 10

“Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.

L’anima mia prova disgusto della vita; vo’ dar libero corso al mio lamento, vo’ parlar nell’amarezza dell’anima mia!

Tanrı’ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.

Io dirò a Dio: "Non mi condannare! Fammi sapere perché contendi meco!"

Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?

Ti par egli ben fatto d’opprimere, di sprezzare l’opera delle tue mani e di favorire i disegni de’ malvagi?

Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?

Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l’uomo?

Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,

I tuoi giorni son essi come i giorni del mortale, i tuoi anni son essi come gli anni degli umani,

Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?

che tu investighi tanto la mia iniquità, che t’informi così del mio peccato,

Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.

pur sapendo ch’io non son colpevole, e che non v’è chi mi liberi dalla tua mano?

“Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?

Le tue mani m’hanno formato m’hanno fatto tutto quanto… e tu mi distruggi!

Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?

Deh, ricordati che m’hai plasmato come argilla… e tu mi fai ritornare in polvere!

Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?

Non m’hai tu colato come il latte e fatto rapprender come il cacio?

Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.

Tu m’hai rivestito di pelle e di carne, e m’hai intessuto d’ossa e di nervi.

Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.

Mi sei stato largo di vita e di grazia, la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

“Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:

ed ecco quello che nascondevi in cuore! Sì, lo so, questo meditavi:

Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.

se avessi peccato, l’avresti ben tenuto a mente, e non m’avresti assolto dalla mia iniquità.

Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.

Se fossi stato malvagio, guai a me! Se giusto, non avrei osato alzar la fronte, sazio d’ignominia, spettatore della mia miseria.

Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.

Se l’avessi alzata, m’avresti dato la caccia come ad un leone e contro di me avresti rinnovato le tue maraviglie;

Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.

m’avresti messo a fronte nuovi testimoni, e avresti raddoppiato il tuo sdegno contro di me; legioni su legioni m’avrebbero assalito.

“Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!

E allora, perché m’hai tratto dal seno di mia madre? Sarei spirato senza che occhio mi vedesse!

Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.

Sarei stato come se non fossi mai esistito, m’avrebbero portato dal seno materno alla tomba!

Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;

Non son forse pochi i giorni che mi restano? Cessi egli dunque, mi lasci stare, ond’io mi rassereni un poco,

Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,

prima ch’io me ne vada, per non più tornare, nella terra delle tenebre e dell’ombra di morte:

Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”

terra oscura come notte profonda, ove regnano l’ombra di morte ed il caos, il cui chiarore è come notte oscura".