Job 41

“Livyatan’ı çengelle çekebilir misin, Dilini halatla bağlayabilir misin?
Kihúzhatod-é a leviáthánt horoggal, leszoríthatod-é a nyelvét kötéllel?
Burnuna sazdan ip takabilir misin, Kancayla çenesini delebilir misin?
Húzhatsz-é gúzst az orrába, az állát szigonynyal átfurhatod-é?
Yalvarıp yakarır mı sana, Tatlı tatlı konuşur mu?
Vajjon járul-é elődbe sok könyörgéssel, avagy szól-é hozzád sima beszédekkel?
Seninle antlaşma yapar mı, Onu ömür boyu köle edesin diye?
Vajjon frigyet köt-é veled, hogy fogadd őt örökös szolgádul?
Kuşla oynar gibi onunla oynayabilir misin, Hizmetçilerin eğlensin diye ona tasma takabilir misin?
Játszhatol-é vele, miként egy madárral; gyermekeid kedvéért megkötözheted-é?
Balıkçılar onun üzerine pazarlık eder mi? Tüccarlar aralarında onu böler mi?
Alkudozhatnak-é felette a társak, vagy a kalmárok közt feloszthatják-é azt?
Derisini zıpkınlarla, Başını mızraklarla doldurabilir misin?
Tele rakhatod-é nyársakkal a bőrét, avagy szigonynyal a fejét?
Elini üzerine koy da, çıkacak çıngarı gör, Bir daha yapmayacaksın bunu.
Vesd rá a kezedet, de megemlékezzél, hogy a harczot nem ismételed.
Onu yakalamak için umutlanma, Görünüşü bile insanın ödünü patlatır.
Ímé, az ő reménykedése csalárd; *puszta* látása is halálra ijeszt!
Onu uyandıracak kadar yürekli adam yoktur. Öyleyse benim karşımda kim durabilir?
Nincs oly merész, a ki őt felverje. Ki hát az, a ki velem szállna szembe?
[] Kim benden hesap vermemi isteyebilir? Göklerin altında ne varsa bana aittir.
Ki adott nékem elébb, hogy azt visszafizessem? A mi az ég alatt van, mind enyém!
“Onun kolları, bacakları, Zorlu gücü, güzel yapısı hakkında Konuşmadan edemeyeceğim.
Nem hallgathatom el testének részeit, erejének mivoltát, alkotásának szépségét.
Onun giysisinin önünü kim açabilir? Kim onun iki katlı zırhını delebilir?
Ki takarhatja fel ruhája felszínét; két sor foga közé kicsoda hatol be?
Ağzının kapılarını açmaya kim yeltenebilir, Dehşet verici dişleri karşısında?
Ki nyitotta fel orczájának ajtait? Fogainak sorai körül rémület *lakik!*
Sımsıkı kenetlenmiştir Sırtındaki sıra sıra pullar,
Büszkesége a csatornás pajzsok, összetartva *mintegy* szorító pecséttel.
Öyle yakındır ki birbirine Aralarından hava bile geçmez.
Egyik szorosan a másikhoz lapul, hogy közéje levegő se megy.
Birbirlerine geçmişler, Yapışmış, ayrılmazlar.
Egyik a másikhoz tapad, egymást tartják, egymástól elszakadhatatlanok.
Aksırması ışık saçar, Gözleri şafak gibi parıldar.
Tüsszentése fényt sugároz ki, és szemei, mint a hajnal szempillái.
Ağzından alevler fışkırır, Kıvılcımlar saçılır.
A szájából szövétnekek jőnek ki, *és* tüzes szikrák omlanak ki.
Kaynayan kazandan, Yanan sazdan çıkan duman gibi Burnundan duman tüter.
Orrlyukaiból gőz lövel elő, mint a forró fazékból és üstből.
Soluğu kömürleri tutuşturur, Alev çıkar ağzından.
Lehellete meggyujtja a holt szenet, és a szájából láng lövel elő.
Boynu güçlüdür, Dehşet önü sıra gider.
Nyakszirtjén az erő tanyáz, előtte félelem ugrándozik.
Etinin katmerleri birbirine yapışmış, Sertleşmiş üzerinde, kımıldamazlar.
Testének részei egymáshoz tapadtak; kemény önmagában és nem izeg-mozog.
Göğsü taş gibi serttir, Değirmenin alt taşı gibi sert.
Szíve kemény, mint a kő, oly kemény, mint az alsó malomkő.
Ayağa kalktı mı güçlüler dehşete düşer, Çıkardığı gürültüden ödleri patlar.
Hogyha felkél, hősök is remegnek; ijedtökben veszteg állnak.
Üzerine gidildi mi ne kılıç işler, Ne mızrak, ne cirit, ne de kargı.
Ha éri is a fegyver, nem áll meg benne, *legyen bár* dárda, kopja vagy kelevéz.
Demir saman gibi gelir ona, Tunç çürük odun gibi.
Annyiba veszi a vasat, mint a pozdorját, az aczélt, mint a korhadt fát.
Oklar onu kaçırmaz, Anız gibi gelir ona sapan taşları.
A nyíl vesszője el nem űzi őt, a parittyakövek pozdorjává változnak rajta.
Anız sayılır onun için topuzlar, Vınlayan palaya güler.
Pozdorjának tartja a buzogányütést is, és kineveti a bárd suhogását.
Keskin çömlek parçaları gibidir karnının altı, Düven gibi uzanır çamura.
Alatta éles cserepek vannak; mint szeges borona hentereg az iszap felett.
Derin suları kaynayan kazan gibi fokurdatır, Denizi merhem çömleği gibi karıştırır.
Felkavarja a mély vizet, mint a fazekat, a tengert olyanná teszi, mint a festékedény.
Ardında parlak bir iz bırakır, İnsan enginin saçları ağarmış sanır.
Maga után világos ösvényt hagy, azt hinné *valaki,* a tenger megőszült.
Yeryüzünde bir eşi daha yoktur, Korkusuz bir yaratıktır.
Nincs e földön hozzá hasonló, a mely úgy teremtetett, hogy ne rettegjen.
Kendini büyük gören her varlığı aşağılar, Gururlu her varlığın kralı odur.”
Lenéz minden nagy állatot, ő a király minden ragadozó felett.