Job 30

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek *ide.*

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és *csak* nézel reám!

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben *és* kiáltozom.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Bőröm feketül*ten hámlik le* rólam, és csontom elég a hőség miatt.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.