Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Souf mwen prèt pou koupe. Mwen pa lwen mouri. Se pou simityè ase mwen bon.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Kote m' vire, se moun k'ap pase m' nan betiz. Vye pawòl jouman yo enpoze m' dòmi.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Ou mèt kwè m', Bondye! Se ou menm ankò ki pou bay garanti pou mwen. M' pa gen pesonn lòt ki ka tope ak yo.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Ou fèmen lespri yo pou yo pa konprann. Pa kite yo gen rezon sou mwen.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Pawòl la di: Yon moun ap fè gwo fèt pou zanmi l', epi pitit li yo ap mouri grangou anndan lakay li.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Yo fè koze sou mwen nan pèp la. Yo vin krache nan figi m'!

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Mwen sitèlman nan lapenn, m' pa ka louvri je m'. Mwen fin tounen zo ak po. Ata lonbraj mwen pa fè!

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Moun k'ap mache dwat yo sezi lè yo wè sa. Inonsan yo fin debòde sou mechan an ki vire do bay Bondye.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Moun k'ap mennen yon vi dwat, se yo ki gen rezon. Sa ki pa mete men yo nan ankenn move zafè kanpe pi rèd sou pozisyon yo.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Nou tout mèt vin kanpe devan m', mwen p'ap jwenn yonn ladan nou ki gen bon konprann.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Mwen fin viv! Tout plan m' te gen nan tèt mwen kraze. Mwen pa gen ankenn espwa ankò.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Yo pretann lannwit se lajounen. Lè fènwa, yo di limyè a pa lwen.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Se lanmò m'ap tann. Se al kouche nan simityè ki sèl espwa m'.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Mwen di tonm lan ou se papa m'. Mwen di vèmen ki pral manje m' yo: nou se manman m' ak sè m'.

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Kote ki gen espwa pou mwen ankò? Ki moun ki wè yon bon lavi pou mwen ankò?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”

Lè m'a mouri, lè m'a fin desann nan peyi kote mò yo ye a, èske m'a ka pote espwa m' yo ansanm avè m'?