Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Mon souffle se perd, Mes jours s'éteignent, Le sépulcre m'attend.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Je suis environné de moqueurs, Et mon oeil doit contempler leurs insultes.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Sois auprès de toi-même ma caution; Autrement, qui répondrait pour moi?

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Car tu as fermé leur coeur à l'intelligence; Aussi ne les laisseras-tu pas triompher.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

On invite ses amis au partage du butin, Et l'on a des enfants dont les yeux se consument.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Il m'a rendu la fable des peuples, Et ma personne est un objet de mépris.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Mon oeil est obscurci par la douleur; Tous mes membres sont comme une ombre.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Les hommes droits en sont stupéfaits, Et l'innocent se soulève contre l'impie.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, Celui qui a les mains pures se fortifie de plus en plus.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Mais vous tous, revenez à vos mêmes discours, Et je ne trouverai pas un sage parmi vous.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Quoi! mes jours sont passés, mes projets sont anéantis, Les projets qui remplissaient mon coeur...

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Et ils prétendent que la nuit c'est le jour, Que la lumière est proche quand les ténèbres sont là!

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

C'est le séjour des morts que j'attends pour demeure, C'est dans les ténèbres que je dresserai ma couche;

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Je crie à la fosse: Tu es mon père! Et aux vers: Vous êtes ma mère et ma soeur!

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Mon espérance, où donc est-elle? Mon espérance, qui peut la voir?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”

Elle descendra vers les portes du séjour des morts, Quand nous irons ensemble reposer dans la poussière.