Job 28

Gümüş maden ocağından elde edilir, Altını arıtmak için de bir yer vardır.
Hopialla on hänen lähtemisensä, ja kullalla sia, jossa valetaan.
Demir topraktan çıkarılır, Bakırsa taştan.
Rauta otetaan maasta, ja kivistä vaski valetaan.
İnsan karanlığa son verir, Koyu karanlığın, ölüm gölgesinin taşlarını Son sınırına kadar araştırır.
Pimeydelle asetti hän lopun, ja kaiken täydellisyyden hän tutki, niin myös kiven, joka paksussa pimeydessä on, ja kuoleman varjon.
Maden kuyusunu insanların oturduğu yerden uzakta açar, İnsan ayağının unuttuğu yerlerde, Herkesten uzak iplere sarılıp sallanır.
Siitä vuotaa senkaltainen osa, että ympäriasuvaiset ei taida siitä jalkaisin käydä ylitse: se tyhjetään ihmisiltä ja vuotaa pois.
Ekmek topraktan çıkar, Toprağın altı ise yanmış, altüst olmuştur.
Vilja kasvaa maasta, jonka alla se muutetaan niinkuin tuulelta.
Kayalarından laciverttaşı çıkar, Yüzeyi altın tozunu andırır.
Saphiri löydetään muutamista paikoista, ja maan kokkareita, joissa kultaa on.
Yırtıcı kuş yolu bilmez, Doğanın gözü onu görmemiştir.
Sitä polkua ei ole yksikään lintu tuntenut, eikä variksen silmä nähnyt.
Güçlü hayvanlar oraya ayak basmamış, Aslan oradan geçmemiştir.
Ne ylpiät sikiät ei ole sitä sotkuneet, eikä jalopeura käynyt sen päällä.
Madenci elini çakmak taşına uzatır, Dağları kökünden altüst eder.
Kädellä kallioon ruvetaan, ja vuoret ylösalaisin kukistetaan.
Kayaların içinden tüneller açar, Gözleri değerli ne varsa görür.
Ojat lasketaan kallioista, ja kaikkein kalliimmatkin näkee silmä.
Irmakların kaynağını tıkar, Gizli olanı ışığa çıkarır.
Virrat estetään juoksemasta, ja ne ilmoitetaan, mitkä näissä peitetyt ovat.
Ama bilgelik nerede bulunur? Aklın yeri neresi?
Mutta kusta taito löydetään, ja kussa on ymmärryksen sia?
İnsan onun değerini bilmez, Yaşayanlar diyarında ona rastlanmaz.
Ei yksikään ihminen tiedä hänen siaansa, eikä löydeta elävien maasta.
Engin, “Bende değil” der, Deniz, “Yanımda değil.”
Syvyys sanoo: ei se ole minussa, ja meri sanoo: ei se ole minun tykönäni.
Onun bedeli saf altınla ödenmez, Değeri gümüşle ölçülmez.
Ei hänestä anneta kultaa, eikä hopiaa punnita sen hinnaksi.
Ona Ofir altınıyla, değerli oniksle, Laciverttaşıyla değer biçilmez.
Ei Ophirin kulta, eli kalliit Onikin ja Saphirin kivet ole verratut hänen kanssansa.
Ne altın ne cam onunla karşılaştırılabilir, Saf altın kaplara değişilmez.
Kulta ja kallis kivi ei taideta siihen verrattaa, eikä se taideta vaihetettaa kultaisiin astioihin.
Yanında mercanla billurun sözü edilmez, Bilgeliğin değeri mücevherden üstündür.
Ramot ja Gabis ei ole mitään sen suhteen: se pidetään kalliimpana päärlyjä.
Kûş topazı onunla denk sayılmaz, Saf altınla ona değer biçilmez.
Topatsi Etiopiasta ei ole siihen verrattava, ja puhtain kulta ei maksa mitään sen suhteen.
Öyleyse bilgelik nereden geliyor? Aklın yeri neresi?
Kusta siis taito tulee? ja kussa on ymmärryksen sia?
O bütün canlıların gözünden uzaktır, Gökte uçan kuşlardan bile saklıdır.
Hän on peitetty kaikkein elävien silmistä, ja salattu taivaan linnuiltakin.
Yıkım’la Ölüm: “Kulaklarımız ancak fısıltısını duydu” der.
Kadotus ja kuolema sanovat: me olemme korvillamme kuulleet hänen sanomansa.
Onun yolunu Tanrı anlar, Yerini bilen O’dur.
Jumala tietää hänen tiensä, ja hän tuntee hänen siansa.
Çünkü O yeryüzünün uçlarına kadar bakar, Göklerin altındaki her şeyi görür.
Sillä hän katselee maan ääriin, ja näkee kaikki, mitä taivaan alla on,
Rüzgara güç verdiği, Suları ölçtüğü,
Niin että hän antaa tuulelle hänen painonsa ja vedelle hänen mittansa.
Yağmura kural koyduğu, Yıldırıma yol açtığı zaman,
Koska hän asetti sateelle määrän ja pitkäisen tulen leimauksille hänen tiensä,
Bilgeliği görüp değerini biçti, Onu onaylayıp araştırdı.
Silloin näki hän sen ja luki sen: hän valmisti sen ja myös tutki sen,
[] İnsana, “İşte Rab korkusu, bilgelik budur” dedi, “Kötülükten kaçınmak akıllılıktır.”
Ja sanoi ihmiselle: katso, Herran pelko on taito; ja karttaa pahaa on ymmärrys.