Job 3

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.