Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.