Psalms 104

RAB’be övgüler sun, ey gönlüm! Ya RAB Tanrım, ne ulusun! Görkem ve yücelik kuşanmışsın,

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Bir kaftana bürünür gibi ışığa bürünmüşsün. Gökleri bir çadır gibi geren,

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

Evini yukarıdaki sular üzerine kuran, Bulutları kendine savaş arabası yapan, Rüzgarın kanatları üzerinde gezen,

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

[] Rüzgarları kendine haberci, Yıldırımları hizmetkâr eden sensin.

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Yeryüzünü temeller üzerine kurdun, Asla sarsılmasın diye.

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Engini ona bir giysi gibi giydirdin, Sular dağların üzerinde durdu.

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

Sen kükreyince sular kaçtı, Göğü gürletince hemen çekildi.

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

Dağları aşıp derelere aktı, Onlar için belirlediğin yerlere doğru.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Bir sınır koydun önlerine, Geçmesinler, gelip yeryüzünü bir daha kaplamasınlar diye.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Vadilerde fışkırttığın pınarlar, Dağların arasından akar.

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

Bütün kır hayvanlarını suvarır, Yaban eşeklerinin susuzluğunu giderirler.

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Kuşlar yanlarında yuva kurar, Dalların arasında ötüşürler.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Gökteki evinden dağları sularsın, Yeryüzü işlerinin meyvesine doyar.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

Hayvanlar için ot, İnsanların yararı için bitkiler yetiştirirsin; İnsanlar ekmeğini topraktan çıkarsın diye,

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

Yüreklerini sevindiren şarabı, Yüzlerini güldüren zeytinyağını, Güçlerini artıran ekmeği hep sen verirsin.

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

RAB’bin ağaçları, Kendi diktiği Lübnan sedirleri suya doyar.

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Kuşlar orada yuva yapar, Leyleğin evi ise çamlardadır.

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

Yüksek dağlar dağ keçilerinin uğrağı, Kayalar kaya tavşanlarının sığınağıdır.

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Mevsimleri göstersin diye ayı, Batacağı zamanı bilen güneşi yarattın.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Karartırsın ortalığı, gece olur, Başlar kıpırdamaya orman hayvanları.

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

Genç aslan av peşinde kükrer, Tanrı’dan yiyecek ister.

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Güneş doğunca İnlerine çekilir, yatarlar.

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

İnsan işine gider, Akşama dek çalışmak için.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Ya RAB, ne çok eserin var! Hepsini bilgece yaptın; Yeryüzü yarattıklarınla dolu.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

İşte uçsuz bucaksız denizler, İçinde kaynaşan sayısız canlılar, Büyük küçük yaratıklar.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Orada gemiler dolaşır, İçinde oynaşsın diye yarattığın Livyatan da orada.

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Hepsi seni bekliyor, Yiyeceklerini zamanında veresin diye.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Sen verince onlar toplar, Sen elini açınca onlar iyiliğe doyar.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Yüzünü gizleyince dehşete kapılırlar, Soluklarını kesince ölüp toprak olurlar.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Ruhun’u gönderince var olurlar, Yeryüzüne yeni yaşam verirsin.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

RAB’bin görkemi sonsuza dek sürsün! Sevinsin RAB yaptıklarıyla!

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

O bakınca yeryüzü titrer, O dokununca dağlar tüter.

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Ömrümce RAB’be ezgiler söyleyecek, Var oldukça Tanrım’ı ilahilerle öveceğim.

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Düşüncem O’na hoş görünsün, Sevincim RAB olsun!

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Tükensin dünyadaki günahlılar, Yok olsun artık kötüler! RAB’be övgüler sun, ey gönlüm! RAB’be övgüler sunun!

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!