Job 3

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.