Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.