Psalms 55

Ey Tanrı, kulak ver duama, Sırt çevirme yalvarışıma!

(Til sangmesteren. Med strengespil. En maskil af David.) Lyt, o Gud, til min Bøn, skjul dig ej for min tryglen,

Dikkatini çevir, yanıt ver bana. Düşüncelerim beni rahatsız ediyor, şaşkınım

lå mig Øre og svar mig, jeg vånder mig i Klage,

Düşman sesinden, kötünün baskısından; Çünkü sıkıntıya sokuyorlar beni, Öfkeyle üstüme üstüme geliyorlar.

jeg stønner ved Fjendernes Råb og de gudløses Skrig; thi Ulykke vælter de over mig, forfølger mig grumt;

Yüreğim sızlıyor içimde, Ölüm dehşeti çöktü üzerime.

Hjertet er angst i mit Bryst, Dødens Rædsler er faldet over mig.

Korku ve titreme sardı beni, Ürperti kapladı içimi.

Frygt og Angst falder på mig, Gru er over mig.

“Keşke güvercin gibi kanatlarım olsaydı!” Dedim kendi kendime, “Uçar, rahatlardım.

Jeg siger: Ak, havde jeg Vinger som Duen, da fløj jeg i Ly,

Uzaklara kaçar, Çöllerde konaklardım. Sela

ja, langt bort vilde jeg fly og blive i Ørkenen. - Sela.

Sert rüzgara, kasırgaya karşı Hemen bir barınak bulurdum.”

Da søgte jeg skyndsomt Tilflugt for rivende Storm og Uvejr.

Şaşkına çevir kötüleri, ya Rab, karıştır dillerini, Çünkü kentte şiddet ve çatışma görüyorum.

Herre, forvir og split deres Tungemål! Thi Vold og Ufred ser jeg i Byen;

Gece gündüz kent surları üzerinde dolaşırlar, Haksızlık, fesat dolu kentin içi.

de går Rundgang Dag og Nat på dens Mure;

Yıkıcılık kentin göbeğinde, Zorbalık, hile eksilmez meydanından.

Ulykke, Kvide og Vanheld råder derinde, Voldsfærd og Svig viger aldrig bort fra dens Torve.

Beni aşağılayan bir düşman olsaydı, Katlanabilirdim; Bana küstahlık eden bir hasım olsaydı, Gizlenebilirdim.

Det var ikke en Fjende, som hånede mig - det kunde bæres; min uven ydmygede mig ej - ham kunde jeg undgå;

Ama sensin, bana denk, Yoldaşım, yakın arkadaşım.

men du, en Mand af min Stand, en Ven og fortrolig,

Birlikte tatlı tatlı yarenlik eder, Toplulukla Tanrı’nın evine giderdik.

og det skønt vi delte Samværets Sødme, vandrede endrægtelig i Guds Hus.

Ölüm yakalasın düşmanlarımı ansızın, Diri diri ölüler diyarına insinler; Çünkü içleri ve evleri kötülük dolu.

Over dem komme Død, lad dem levende synke i Dødsriget! Thi der er Ondskab i deres Bolig, i deres Indre!

Bense Tanrı’ya seslenirim, RAB kurtarır beni.

Jeg, jeg råber til Gud, og HERREN vil frelse mig.

Sabah, öğlen, akşam kederimden feryat ederim, O işitir sesimi.

Jeg klager og stønner ved Kvæld, ved Gry og ved Middag; min Røst vil han høre

Bana karşı girişilen savaştan Esenlikle kurtarır canımı, Sayısı çok da olsa karşıtlarımın.

og udfri min Sjæl i Fred, så de ikke kan komme mig nær; thi mange er de imod mig.

Öncesizlikten bu yana tahtında oturan Tanrı, Duyacak ve ezecek onları. Sela Çünkü hiç değişmiyor Ve Tanrı’dan korkmuyorlar.

Gud, som troner fra Fortids Dage, vil høre og ydmyge dem. - Sela. Thi der er ingen Forandring hos dem, og de frygter ikke for Gud.

Yoldaşım dostlarına saldırarak Yaptığı antlaşmayı bozdu.

På Venner lagde han Hånd og brød sin Pagt.

Ağzından bal damlar, Ama yüreğinde savaş var. Sözleri yağdan yumuşak, Ama yalın birer kılıçtır.

Glattere end Smør er hans Mund, men Hjertet vil Krig, blødere end Olie hans Ord, skønt dragne Sværd.

[] Yükünü RAB’be bırak, O sana destek olur. Asla izin vermez Doğru insanın sarsılmasına.

Kast din Byrde på HERREN, så sørger han for dig, den retfærdige lader han ikke i Evighed rokkes.

Ama sen, ey Tanrı, ölüm çukuruna atacaksın kötüleri, Günlerinin yarısını görmeyecek katillerle hainler; Bense sana güveniyorum.

Og du, o Gud, nedstyrt dem i Gravens Dyb! Ej skal blodstænkte, svigefulde Mænd nå Hælvten af deres Dage. Men jeg, jeg stoler på dig!