Psalms 50

Güçlü olan Tanrı, RAB konuşuyor; Güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar Yeryüzünün tümüne sesleniyor.

(En salme af Asaf.) Gud, Gud HERREN talede og stævnede Jorden hid fra Sol i Opgang til Sol i Bjærge;

Güzelliğin doruğu Siyon’dan Parıldıyor Tanrı.

fra Zion, Skønhedens Krone, viste Gud sig i Stråleglans

Tanrımız geliyor, sessiz kalmayacak, Önünde yanan ateş her şeyi kül ediyor, Çevresinde şiddetli bir fırtına esiyor.

vor Gud komme og tie ikke! - Foran ham gik fortærende Ild, omkring ham rasede Storm;

Halkını yargılamak için Yere göğe sesleniyor:

han stævnede Himlen deroppe hid og Jorden for at dømme sit Folk:

“Toplayın önüme sadık kullarımı, Kurban keserek benimle antlaşma yapanları.”

"Saml mig mine fromme, der sluttede Pagt med mig ved Ofre!"

Gökler O’nun doğruluğunu duyuruyor, Çünkü yargıç Tanrı’nın kendisidir. Sela

Og Himlen forkyndte hans Retfærd, at Gud er den, der dømmer. Sela.

“Ey halkım, dinle de konuşayım, Ey İsrail, sana karşı tanıklık edeyim: Ben Tanrı’yım, senin Tanrın’ım!

Hør, mit Folk, jeg vil tale, Israel, jeg vil vidne imod dig, Gud, din Gud er jeg!

Kurbanlarından ötürü seni azarlamıyorum, Yakmalık sunuların sürekli önümde.

Jeg laster dig ikke for dine Slagtofre, dine Brændofre har jeg jo stadig for Øje;

Ne evinden bir boğa, Ne de ağıllarından bir teke alacağım.

jeg tager ej Tyre fra dit Hus eller Bukke fra dine Stalde;

Çünkü bütün orman yaratıkları, Dağlardaki bütün hayvanlar benimdir.

thi mig tilhører alt Skovens Vildt, Dyrene på de tusinde Bjerge;

Dağlardaki bütün kuşları korurum, Kırlardaki bütün yabanıl hayvanlar benimdir.

jeg kender alle Bjergenes Fugle, har rede på Markens Vrimmel.

Acıksam sana söylemezdim, Çünkü bütün dünya ve içindekiler benimdir.

Om jeg hungred, jeg sagde det ikke til dig, thi mit er Jorderig og dets Fylde!

Ben boğa eti yer miyim? Ya da keçi kanı içer miyim?

Mon jeg æder Tyres Kød eller drikker Bukkes Blod?

Tanrı’ya şükran kurbanı sun, Yüceler Yücesi’ne adadığın adakları yerine getir.

Lovsang skal du ofre til Gud og holde den Højeste dine Løfter.

Sıkıntılı gününde seslen bana, Seni kurtarırım, sen de beni yüceltirsin.

Og kald på mig på Nødens Dag; jeg vil udfri dig, og du skal ære mig,

Ama Tanrı kötüye şöyle diyor: “Kurallarımı ezbere okumaya Ya da antlaşmamı ağzına almaya ne hakkın var?

Men til Den gudløse siger Gud: Hvi regner du op mine Bud og fører min Pagt i Munden,

Çünkü yola getirilmekten nefret ediyor, Sözlerimi arkana atıyorsun.

når du dog hader Tugt og kaster mine Ord bag din Ryg?

Hırsız görünce onunla dost oluyor, Zina edenlere ortak oluyorsun.

Ser du en Tyv, slår du Følge med ham, med Horkarle bolder du til,

Ağzını kötülük için kullanıyor, Dilini yalana koşuyorsun.

slipper Munden løs med ondt, din Tunge bærer på Svig.

Oturup kardeşine karşı konuşur, Annenin oğluna kara çalarsın.

Du sidder og skænder din Broder, bagtaler din Moders Søn;

Sen bunları yaptın, ben sustum, Beni kendin gibi sandın. Seni azarlıyorum, Suçlarını gözünün önüne seriyorum.

det gør du, og jeg skulde tie, og du skulde tænke, jeg er som du! Revse dig vil jeg og gøre dig det klart.

“Dikkate alın bunu, ey Tanrı’yı unutan sizler! Yoksa parçalarım sizi, kurtaran olmaz.

Mærk jer det, I, som glemmer Gud, at jeg ikke skal rive jer redningsløst sønder.

Kim şükran kurbanı sunarsa beni yüceltir; Yolunu düzeltene kurtarışımı göstereceğim.”

Den, der ofrer Taksigelse, ærer mig; den, der agter på Vejen, lader jeg se Guds Frelse.