Psalms 12

Kurtar beni, ya RAB, sadık kulun kalmadı, Güvenilir insanlar yok oldu.

(Til sangmesteren. Efter den ottende. En salme af David.) HERRE, hjælp, thi de fromme er borte, svundet er Troskab blandt Menneskens Børn;

Herkes birbirine yalan söylüyor, Dalkavukluk, ikiyüzlülük ediyor.

de taler Løgn, den ene til den anden, med svigefulde Læber og tvedelt Hjerte.

Sustursun RAB dalkavukların ağzını, Büyüklenen dilleri.

Hver svigefuld Læbe udrydde HERREN, den Tunge, der taler store Ord,

Onlar ki, “Dilimizle kazanırız, Dudaklarımız emrimizde, Kim bize efendilik edebilir?” derler.

dem, som siger: "Vor Tunge gør os stærke, vore Læber er med os, hvo er vor Herre?"

“Şimdi kalkacağım” diyor RAB, “Çünkü mazlumlar eziliyor, Yoksullar inliyor, Özledikleri kurtuluşu vereceğim onlara.”

"For armes Nød og fattiges Suk vil jeg nu stå op", siger HERREN, "jeg frelser den, som man blæser ad."

RAB’bin sözleri pak sözlerdir; Toprak ocakta eritilmiş, Yedi kez arıtılmış gümüşe benzer.

HERRENs Ord er rene Ord, det pure, syvfold lutrede Sølv.

Sen onları koru, ya RAB, Bu kötü kuşaktan hep uzak tut!

HERRE, du vogter os, værner os evigt mod denne Slægt.

İnsanlar arasında alçaklık rağbet görünce, Kötüler her yanda dolaşır oldu.

De gudløse færdes frit overalt, når Skarn ophøjes blandt Menneskens Børn.