Proverbs 8

[] Bilgelik çağırıyor, Akıl sesini yükseltiyor.

Mon ikke Visdommen kalder, løfter Indsigten ikke sin røst?

Yol kenarındaki tepelerin başında, Yolların birleştiği yerde duruyor o.

Oppe på Høje ved Vejen, ved Korsveje træder den frem;

Kentin girişinde, kapıların yanında, Sesini yükseltiyor:

ved Porte, ved Byens Udgang, ved Dørenes Indgang råber den:

“Ey insanlar, size sesleniyorum, Çağrım insan soyunadır!

Jeg kalder på eder, I Mænd, løfter min Røst til Menneskens Børn.

Ey bön kişiler, ihtiyatlı olmayı öğrenin; Sağduyulu olmayı öğrenin, ey akılsızlar!

I tankeløse, vind jer dog Klogskab, I Tåber, så få dog Forstand!

Söylediğim yetkin sözleri dinleyin, Ağzımı doğruları söylemek için açarım.

Hør, thi jeg fører ædel Tale, åbner mine Læber med retvise Ord;

Ağzım gerçeği duyurur, Çünkü dudaklarım kötülükten iğrenir.

ja, Sandhed taler min Gane, gudløse Læber er mig en Gru.

Ağzımdan çıkan her söz doğrudur, Yoktur eğri ya da sapık olanı.

Rette er alle Ord af min Mund, intet er falskt eller vrangt;

Apaçıktır hepsi anlayana, Bilgiye erişen, doğruluğunu bilir onların.

de er alle ligetil for den kloge, retvise for dem der vandt Indsigt

Gümüş yerine terbiyeyi, Saf altın yerine bilgiyi edinin.

Tag ved Lære, tag ikke mod Sølv, tag mod Kundskab fremfor udsøgt Guld;

Çünkü bilgelik mücevherden değerlidir, Dilediğin hiçbir şey onunla kıyaslanamaz.

thi Visdom er bedre end Perler, ingen Skatte opvejer den

Ben bilgelik olarak ihtiyatı kendime konut edindim. Bilgi ve sağgörü bendedir.

Jeg, Visdom, er Klogskabs Nabo og råder over Kundskab og Kløgt.

RAB’den korkmak kötülükten nefret etmek demektir. Kibirden, küstahlıktan, Kötü yoldan, sapık ağızdan nefret ederim.

HERRENs Frygt er Had til det onde. Jeg hader Hovmod og Stolthed, den onde Vej og den falske Mund.

Öğüt ve sağlam karar bana özgüdür. Akıl ve güç kaynağı benim.

Jeg ejer Råd og Visdom, jeg har Forstand, jeg har Styrke.

Krallar sayemde egemenlik sürer, Hükümdarlar adil kurallar koyar.

Ved mig kan Konger styre og Styresmænd give retfærdige Love;

Önderler, adaletle yöneten soylular Sayemde yönetirler.

ved mig kan Fyrster råde og Stormænd dømme Jorden.

Beni sevenleri ben de severim, Gayretle arayan beni bulur.

Jeg elsker dem, der elsker mig, og de, der søger mig, finder mig.

Zenginlik ve onur, Kalıcı değerler ve bolluk bendedir.

Hos mig er der Rigdom og Ære, ældgammelt Gods og Retfærd.

Meyvem altından, saf altından, Ürünüm seçme gümüşten daha iyidir.

Min Frugt er bedre end Guld og Malme, min Afgrøde bedre end kosteligt Sølv.

Doğruluk yolunda, Adaletin izinden yürürüm.

Jeg vandrer på Retfærds Vej. midt hen ad Rettens Stier

Böylelikle, beni sevenleri servet sahibi yapar, Hazinelerini doldururum.

for at tildele dem, der elsker mig, Gods og fylde deres Forrådshuse.

[] RAB yaratma işine başladığında İlk beni yarattı,

Mig skabte HERREN først blandt sine Værker, i Urtid, førend han skabte andet;

Dünya var olmadan önce, Ta başlangıçta, öncesizlikte yerimi aldım.

jeg blev frembragt i Evigheden, i Begyndelsen, i Jordens tidligste Tider;

Enginler yokken, Suları bol pınarlar yokken doğdum ben.

jeg fødtes, før Verdensdybet var til, før Kilderne, Vandenes Væld, var til;

Dağlar daha oluşmadan, Tepeler belirmeden, RAB dünyayı, kırları Ve dünyadaki toprağın zerresini yaratmadan doğdum.

førend Bjergene sænkedes, før Højene fødtes jeg,

Dağlar daha oluşmadan, Tepeler belirmeden, RAB dünyayı, kırları Ve dünyadaki toprağın zerresini yaratmadan doğdum.

førend han skabte Jord og Marker, det første af Jordsmonnets Støv.

RAB gökleri yerine koyduğunda oradaydım, Engin denizleri ufukla çevirdiğinde,

Da han grundfæsted Himlen, var jeg hos ham, da han satte Hvælv over Verdensdybet.

Bulutları oluşturduğunda, Denizin kaynaklarını güçlendirdiğinde,

Da han fæstede Skyerne oventil og gav Verdensdybets Kilder deres faste Sted,

Sular buyruğundan öte geçmesinler diye Denize sınır çizdiğinde, Dünyanın temellerini pekiştirdiğinde,

da han satte Havet en Grænse, at Vandene ej skulde bryde hans Lov, da han lagde Jordens Grundvold,

Baş mimar olarak O’nun yanındaydım. Gün be gün sevinçle dolup taştım, Huzurunda hep coştum.

da var jeg Fosterbarn hos ham, hans Glæde Dag efter Dag; for hans Åsyn leged jeg altid,

O’nun dünyası mutluluğum, İnsanları sevincimdi.

leged på hans vide Jord og havde min Glæde af Menneskens Børn.

Çocuklarım, şimdi beni dinleyin: Yolumu izleyenlere ne mutlu!

Og nu, I Sønner, hør mig! Vel den, der vogter på mine Veje!

Uyarılarımı dinleyin ve bilge kişiler olun, Görmezlikten gelmeyin onları.

Hør på Tugt og bliv vise, lad ikke hånt derom!

Beni dinleyen, Her gün kapımı gözleyen, Kapımın eşiğinden ayrılmayan kişiye ne mutlu!

Lykkelig den, der hører på mig, så han daglig våger ved mine Døre og vogter på mine Dørstolper.

Çünkü beni bulan yaşam bulur Ve RAB’bin beğenisini kazanır.

Thi den, der ftnder mig; finder Liv og opnår Yndest hos HERREN;

Beni gözardı edense kendine zarar verir, Benden nefret eden, ölümü seviyor demektir.”

men den, som mister mig, skader sig selv; enhver, som hader mig, elsker Døden.