Lamentations 3

RAB’bin gazap değneği altında acı çeken adam benim.

Jeg er den, der så nød ved hans vredes ris,

Beni güttü, Işıkta değil karanlıkta yürüttü.

mig har han ført og ledt i det tykkeste Mulm,

Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.

ja, Hånden vender han mod mig Dagen lang.

Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.

Mit Bød og min Hud har han opslidt, brudt mine Ben,

Beni kuşattı, Acı ve zahmetle sardı çevremi.

han mured mig inde, omgav mig med Galde og Møje,

Çoktan ölmüş ölüler gibi Beni karanlıkta yaşattı.

lod mig bo i Mørke som de, der for længst er døde.

Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum, Zincirimi ağırlaştırdı.

Han har spærret mig inde og lagt mig i tunge Lænker.

Feryat edip yardım isteyince de Duama set çekiyor.

Om jeg end råber og skriger, min Bøn er stængt ude.

Yontma taşlarla yollarımı kesti, Dolaştırdı yollarımı.

Han spærred mine Veje med Kvader, gjorde Stierne kroge.

Benim için O pusuya yatmış bir ayı, Gizlenmiş bir aslandır.

Han blev mig en lurende Bjørn, en Løve i Baghold;

Yollarımı saptırdı, paraladı, Mahvetti beni.

han ledte mig vild, rev mig sønder og lagde mig øde;

Yayını gerdi, okunu savurmak için Beni nişangah olarak dikti.

han spændte sin Bue; lod mig være Skive for Pilen.

Oklarını böbreklerime sapladı.

Han sendte sit Koggers Sønner i Nyrerne på mig;

Halkımın önünde gülünç düştüm, Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.

hvert Folk lo mig ud og smæded mig Dagen lang,

Beni acıya doyurdu, Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.

med bittert mætted han mig, gav mig Malurt at drikke.

Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı, Kül içinde diz çöktürdü bana.

Mine Tænder lod han bide i Flint, han trådte mig i Støvet;

Esenlik yüzü görmedi canım, Mutluluğu unuttum.

han skilte min Sjæl fra Freden, jeg glemte Lykken

Bu yüzden diyorum ki, “Dermanım tükendi, RAB’den umudum kesildi.”

og sagde: "Min Livskraft, mit Håb til HERREN er ude."

Acımı, başıboşluğumu, Pelinotuyla ödü anımsa!

At mindes min Vånde og Flakken er Malurt og Galde;

Hâlâ onları düşünmekte Ve sıkılmaktayım.

min Sjæl, den mindes det grant den grubler betynget.

Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:

Det lægger jeg mig på Sinde, derfor vil jeg håbe:

RAB’bin sevgisi hiç tükenmez, Merhameti asla son bulmaz;

HERRENs Miskundhed er ikke til Ende, ikke brugt op,

Her sabah tazelenir onlar, Sadakatin büyüktür.

hans Nåde er ny hver Morgen, hans Trofasthed stor.

“Benim payıma düşen RAB’dir” diyor canım, “Bu yüzden O’na umut bağlıyorum.”

Min Del er HERREN, (siger min Sjæl,) derfor håber jeg på ham.

RAB kendisini bekleyenler, O’nu arayan canlar için iyidir.

Dem, der bier på HERREN, er han god, den Sjæl, der ham søger;

RAB’bin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.

det er godt at håbe i Stilhed på HERRENs Frelse,

İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.

godt for en Mand, at han bærer Åg i sin Ungdom.

RAB insana boyunduruk takınca, İnsan tek başına oturup susmalı;

Han sidde ensom og tavs, når han lægger det på ham;

Umudunu kesmeden yere kapanmalı,

han trykke sin Mund mod Støvet, måske er der Håb.

Kendisine vurana yanağını dönüp Utanca doymalı;

Række Kind til den, der slår ham, mættes med Hån.

Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.

Thi Herren bortstøder ikke for evigt,

Dert verse de, Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;

har han voldt Kvide, så ynkes han, stor er hans Nåde;

Çünkü isteyerek acı çektirmez, İnsanları üzmez.

ej af Hjertet plager og piner han Menneskens Børn.

Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,

Når Landets Fanger til Hobe trædes under Fod,

Yüceler Yücesi’nin huzurunda insan hakkını saptırmayı,

når Mandens Ret for den Højestes Åsyn bøjes,

Davasında insana haksızlık etmeyi Rab doğru bulmaz.

når en Mand lider Uret i sin Sag mon Herren ej ser det?

Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?

Hvo taler vel, så det sker, om ej Herren byder?

İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesi’nin ağzından çıkmıyor mu?

Kommer ikke både ondt og godt fra den Højestes Mund?

İnsan, yaşayan insan Niçin günahlarının cezasından yakınır?

Over hvad skal den levende sukke? Hver over sin Synd!

Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim, Yine RAB’be dönelim.

Lad os ransage, granske vore Veje og vende os til HERREN,

Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrı’ya açalım:

løfte Hænder og Hjerte til Gud i Himlen;

“Biz karşı çıkıp başkaldırdık, Sen bağışlamadın.

vi syndede og stod imod, du tilgav ikke,

Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın, Acımadan öldürdün.

men hylled dig i Vrede, forfulgte os, dræbte uden Skånsel,

Dualar sana erişmesin diye Bulutları örtündün.

hylled dig i Skyer, så Bønnen ej nåed frem;

Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.

til Skarn og til Udskud har du gjort os midt iblandt Folkene.

Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.

De opspærred Munden imod os, alle vore Fjender.

Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.”

Vor Lod blev Gru og Grav og Sammenbruds Øde;

Kırılan halkım yüzünden Gözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.

Vandstrømme græder mit Øje, mit Folk brød sammen.

Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,

Hvileløst strømmer mit Øje, det kender ej Ro,

RAB göklerden bakıp görünceye dek.

før HERREN skuer ned fra Himlen, før han ser til.

Kentimdeki kızların halini gördükçe Yüreğim sızlıyor.

Synet af Byens Døtre piner min Sjæl.

Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.

Jeg joges som en Fugl af Fjender, hvis Had var grundløst,

Beni sarnıca atıp öldürmek istediler, Üzerime taş attılar.

de spærred mig inde i en Grube, de stenede mig;

Sular başımdan aştı, “Tükendim” dedim.

Vand strømmed over mit Hoved, jeg tænkte: "Fortabt!"

Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;

Dit Navn påkaldte jeg, HERRE, fra Grubens Dyb;

Sesimi, “Ahıma, çağrıma kulağını kapama!” dediğimi duydun.

du hørte min Røst: "O, gør dig ej døv for mit Skrig!"

Seni çağırınca yaklaşıp, “Korkma!” dedin.

Nær var du den Dag jeg kaldte, du sagde: "Frygt ikke!"

Davamı sen savundun, ya Rab, Canımı kurtardın.

Du førte min Sag, o Herre, genløste mit Liv;

Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB, Davamı sen gör.

HERRE, du ser, jeg lider Uret. skaf mig min Ret!

Benden nasıl öç aldıklarını, Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.

Al deres Hævnlyst ser du, alle deres Rænker,

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

du hører deres Smædeord HERRE, deres Rænker imod mig,

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

mine Fjenders Tale og Tanker imod mig bestandig.

Oturup kalkışlarına bak, Alay konusu oldum türkülerine.

Se dem, når de sidder eller står, deres Nidvise er jeg.

Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.

Dem vil du gengælde, HERRE, deres Hænders Gerning,

İnat etmelerini sağla, Lanetin üzerlerinden eksilmesin.

gør deres Hjerte forhærdet din Forbandelse over dem!

Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.

forfølg dem i Vrede, udryd dem under din Himmel.