Job 7

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Har Mennesket på Jord ej Krigerkår? Som en Daglejers er hans Dage.

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter på Løn,

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

så fik jeg Skuffelses Måneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Når jeg lægger mig, siger jeg: "Hvornår er det Dag, af jeg kan stå op?" og når jeg står op: "Hvornår er det Kvæld?" Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Håb.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer får mit Øje Lykke at skue!

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig - jeg er ikke mere.

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte,

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted får ham aldrig at se igen.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Så vil jeg da ej lægge Bånd på min Mund, men tale i Åndens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

Når jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

så min Sjæl vil hellere kvæles. hellere dø end lide.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Når vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”

Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig - og jeg er ikke mere!