Job 3

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

og Job tog til Orde og sagde:

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”

Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!