Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu!

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.