Psalms 102

Ya RAB, duamı işit, Yakarışım sana erişsin.

Modlitba chudého, když sevřín jsa, před Hospodinem vylévá žádosti své.

Sıkıntılı günümde yüzünü benden gizleme, Kulak ver sesime, Seslenince yanıt ver bana hemen.

Hospodine, slyš modlitbu mou, a volání mé přijdiž k tobě.

Çünkü günlerim duman gibi yok oluyor, Kemiklerim ateş gibi yanıyor.

Neskrývej tváři své přede mnou, v den ssoužení mého nakloň ke mně ucha svého; když k tobě volám, rychle vyslyš mne.

Yüreğim kırgın yemiş ot gibi kurudu, Ekmek yemeyi bile unuttum.

Nebo mizejí jako dým dnové moji, a kosti mé jako ohniště vypáleny jsou.

Bir deri bir kemiğe döndüm Acı acı inlemekten.

Poraženo jest jako bylina, a usvadlo srdce mé, tak že jsem chleba svého jísti zapomenul.

Issız yerlerdeki ishakkuşunu andırıyorum, Viranelerdeki kukumav gibiyim.

Od hlasu lkání mého přilnuly kosti mé k kůži mé.

Gözüme uyku girmiyor, Damda yalnız kalmış bir kuş gibiyim.

Podobný jsem učiněn pelikánu na poušti, jsem jako výr na pustinách.

Düşmanlarım bütün gün bana hakaret ediyor, Bana dil uzatanlar adımı lanet için kullanıyor.

Bdím, a jsem jako vrabec osamělý na střeše.

Kızıp öfkelendiğin için Külü ekmek gibi yiyor, İçeceğime gözyaşı katıyorum. Beni kaldırıp bir yana attın.

Každý den utrhají mi nepřátelé moji, a posměvači moji proklínají mnou.

Kızıp öfkelendiğin için Külü ekmek gibi yiyor, İçeceğime gözyaşı katıyorum. Beni kaldırıp bir yana attın.

Nebo jídám popel jako chléb, a k nápoji svému slz přiměšuji,

Günlerim akşam uzayan gölge gibi yitmekte, Ot gibi sararmaktayım.

Pro rozhněvání tvé a zažžený hněv tvůj; nebo zdvihna mne, hodils mnou.

[] Ama sen, sonsuza dek tahtında oturursun, ya RAB, Ünün kuşaklar boyu sürer.

Dnové moji jsou jako stín nachýlený, a já jako tráva usvadl jsem.

Kalkıp Siyon’a sevecenlik göstereceksin, Çünkü onu kayırmanın zamanıdır, beklenen zaman geldi.

Ale ty, Hospodine, na věky zůstáváš, a památka tvá od národu až do pronárodu.

Kulların onun taşlarından hoşlanır, Tozunu bile severler.

Ty povstana, smiluješ se nad Sionem, nebo čas jest učiniti milost jemu, a čas uložený přišel.

Uluslar RAB’bin adından, Yeryüzü kralları görkeminden korkacak.

Nebo líbost mají služebníci tvoji v kamení jeho, a nad prachem jeho slitují se,

Çünkü RAB Siyon’u yeniden kuracak, Görkem içinde görünecek.

Aby se báli pohané jména Hospodinova, a všickni králové země slávy tvé,

Yoksulların duasına kulak verecek, Yalvarışlarını asla hor görmeyecek.

Když by Hospodin vzdělal Sion, a ukázal se v slávě své,

Bunlar gelecek kuşak için yazılsın, Öyle ki, henüz doğmamış insanlar RAB’be övgüler sunsun.

Když by popatřil k modlitbě poníženého lidu, nepohrdaje modlitbou jejich.

RAB yücelerdeki kutsal katından aşağı baktı, Göklerden yeryüzünü gözetledi,

Budeť to zapsáno pro budoucí potomky, a lid, kterýž má stvořen býti, chváliti bude Hospodina,

Tutsakların iniltisini duymak, Ölüm mahkûmlarını kurtarmak için.

Že shlédl s výsosti svatosti své. Hospodin s nebe na zemi že popatřil,

Böylece halklar ve krallıklar RAB’be tapınmak için toplanınca, O’nun adı Siyon’da, Övgüsü Yeruşalim’de duyurulacak.

Aby vyslyšel vzdychání vězňů, a rozvázal ty, kteříž již k smrti oddání byli,

Böylece halklar ve krallıklar RAB’be tapınmak için toplanınca, O’nun adı Siyon’da, Övgüsü Yeruşalim’de duyurulacak.

Aby vypravovali na Sionu jméno Hospodinovo, a chválu jeho v Jeruzalémě,

RAB gücümü kırdı yaşam yolunda, Ömrümü kısalttı.

Když se spolu shromáždí národové a království, aby sloužili Hospodinu.

“Ey Tanrım, ömrümün ortasında canımı alma!” dedim. “Senin yılların kuşaklar boyu sürer!

Ztrápilť jest na cestě sílu mou, ukrátil dnů mých,

[] “Çok önceden attın dünyanın temellerini, Gökler de senin ellerinin yapıtıdır.

Až jsem řekl: Můj Bože, nebeř mne u prostřed dnů mých; od národu zajisté až do pronárodu jsou léta tvá,

Onlar yok olacak, ama sen kalıcısın. Hepsi bir giysi gibi eskiyecek. Onları bir kaftan gibi değiştireceksin, Geçip gidecekler.

I prvé nežlis založil zemi, a dílo rukou svých, nebesa.

Ama sen hep aynısın, Yılların tükenmeyecek.

Onať pominou, ty pak zůstáváš; všecky ty věci jako roucho zvetšejí, jako oděv změníš je, a změněny budou.

Gözetiminde yaşayacak kullarının çocukları, Senin önünde duracak soyları.”

Ty pak jsi tentýž, a léta tvá nikdy nepřestanou. [ (Psalms 102:29) Synové služebníků tvých bydliti budou, a símě jejich zmocní se před tebou. ]