Job 9

Eyüp şöyle yanıtladı:

Odpověděv pak Job, řekl:

“Biliyorum, gerçekten öyledir, Ama Tanrı’nın önünde insan nasıl haklı çıkabilir?

I ovšem vím, žeť tak jest; nebo jak by mohl člověk spravedliv býti před Bohem silným?

Biri O’nunla tartışmak istese, Binde bir bile O’na yanıt veremez.

A chtěl-li by se hádati s ním, nemohl by jemu odpovědíti ani na jedno z tisíce slov.

O’nun bilgisi derin, gücü eşsizdir, Kim O’na direndi de ayakta kaldı?

Moudrého jest srdce a silný v moci. Kdo zatvrdiv se proti němu, pokoje užil?

O dağları yerinden oynatır da, Dağlar farkına varmaz, Öfkeyle altüst eder onları.

On přenáší hory, než kdo shlédne, a podvrací je v prchlivosti své.

Dünyayı yerinden oynatır, Direklerini titretir.

On pohybuje zemí z místa jejího, tak že se třesou sloupové její.

Güneşe buyruk verir, doğmaz güneş, Yıldızları mühürler.

On když zapovídá slunci, nevychází, a hvězdy zapečeťuje.

O’dur tek başına gökleri geren, Denizin dalgaları üzerinde yürüyen.

On roztahuje nebe sám, a šlapá po vlnách mořských.

[] Büyük Ayı’yı, Oryon’u, Ülker’i, Güney takımyıldızlarını yaratan O’dur.

On učinil Arktura, Oriona, Kuřátka a hvězdy skryté na poledne.

Anlayamadığımız büyük işler, Sayısız şaşılası işler yapan O’dur.

On činí věci veliké, a to nevystižitelné a divné, jimž není počtu.

İşte, yanımdan geçer, O’nu göremem, Geçip gider, farkına bile varmam.

Ano jde-li mimo mne, tedy nevidím; ovšem když pomíjí, neznamenám ho.

Evet, O avını kaparsa, kim O’nu durdurabilir? Kim O’na, ‘Ne yapıyorsun’ diyebilir?

Tolikéž jestliže co uchvátí, kdo mu to rozkáže navrátiti? Kdo dí jemu: Co činíš?

Tanrı öfkesini dizginlemez, Rahav’ın yardımcıları bile O’nun ayağına kapanır.

Nezdržel-li by Bůh hněvu svého, klesli by před ním spolu spuntovaní, jakkoli mocní.

“Nerde kaldı ki, ben O’na yanıt vereyim, O’nunla tartışmak için söz bulayım?

Jakž bych já tedy jemu odpovídati, a jaká slova svá proti němu vyhledati mohl?

Haklı olsam da O’na yanıt veremez, Merhamet etmesi için yargıcıma yalvarırdım ancak.

Kterémuž, bych i spravedliv byl, nebudu odpovídati, ale před soudcím svým pokořiti se budu.

O’nu çağırsam, O da bana yanıt verseydi, Yine de inanmazdım sesime kulak verdiğine.

Ač bych pak i volal, a on mi se ozval, neuvěřím, aby vyslyšel hlas můj,

O beni kasırgayla eziyor, Nedensiz yaralarımı çoğaltıyor.

Poněvadž vichřicí setřel mne, rozmnožil rány mé bez příčiny.

Soluk almama izin vermiyor, Ancak beni acıya doyuruyor.

Aniž mi dá oddechnouti, ale sytí mne hořkostmi.

Sorun güç sorunuysa, O güçlüdür! Adalet sorunuysa, kim O’nu mahkemeye çağırabilir?

Obrátil-li bych se k moci, aj, onť jest nejsilnější; pakli k soudu, kdo mi rok složí?

Suçsuz olsam ağzım beni suçlar, Kusursuz olsam beni suçlu çıkarır.

Jestliže se za spravedlivého stavěti budu, ústa má potupí mne; pakli za upřímého, převráceného mne býti ukáží.

“Kusursuz olsam da kendime aldırdığım yok, Yaşamımı hor görüyorum.

Jsem-li upřímý, nebudu věděti toho; nenáviděti budu života svého.

Hepsi bir, bu yüzden diyorum ki, ‘O suçluyu da suçsuzu da yok ediyor.’

Jediná jest věc, pročež jsem to mluvil, že upřímého jako bezbožného on zahlazuje.

Kırbaç ansızın ölüm saçınca, O suçsuzların sıkıntısıyla eğlenir.

Jestliže bičem náhle usmrcuje, zkušování nevinných se posmívá;

Dünya kötülerin eline verilmiş, Yargıçların gözünü kapayan O’dur. O değilse, kimdir?

Země dána bývá v ruku bezbožného, tvář soudců jejich zakrývá: jestliže ne on, kdož jiný jest?

“Günlerim koşucudan çabuk, İyilik görmeden geçmekte.

Dnové pak moji rychlejší byli nežli posel; utekli, aniž viděli dobrých věcí.

Kamış sandal gibi kayıp gidiyor, Avının üstüne süzülen kartal gibi.

Pominuli jako prudké lodí, jako orlice letící na pastvu.

‘Acılarımı unutayım, Üzgün çehremi değiştirip gülümseyeyim’ desem,

Dím-li: Zapomenu se na své naříkání, zanechám horlení svého, a posilím se:

Bütün dertlerimden yılarım, Çünkü beni suçsuz saymayacağını biliyorum.

Lekám se všech bolestí svých, vida, že mne jich nezprostíš.

Madem suçlanacağım, Neden boş yere uğraşayım?

Jestli jsem bezbožný, pročež bych nadarmo pracoval?

Sabun otuyla yıkansam, Ellerimi kül suyuyla temizlesem,

Ano bych se i umyl vodou sněžnou, a očistil mýdlem ruce své,

Beni yine pisliğe batırırsın, Giysilerim bile benden tiksinir.

Tedy v jámě pohřížíš mne, tak že se ode mne zprzní i to roucho mé.

O benim gibi bir insan değil ki, O’na yanıt vereyim, Birlikte mahkemeye gideyim.

Nebo Bůh není člověkem jako já, jemuž bych odpovídati mohl, a abychom vešli spolu v soud.

Keşke aramızda bir hakem olsa da, Elini ikimizin üstüne koysa!

Aniž máme prostředníka mezi sebou, kterýž by rozhodl nás oba.

Tanrı sopasını üzerimden kaldırsın, Dehşeti beni yıldırmasın.

Kdyby odjal ode mne prut svůj, a strach jeho aby mne nekormoutil,

O zaman konuşur, O’ndan korkmazdım, Ama bu durumda bir şey yapamam.

Tehdáž bych mluvil, a nebál bych se, poněvadž není toho tak při mně.