Job 21

Eyüp şöyle yanıtladı:

A odpovídaje Job, řekl:

“Sözümü dikkatle dinleyin, Bana verdiğiniz avuntu bu olsun.

Poslouchejte pilně řeči mé, a bude mi to za potěšení od vás.

Bırakın ben de konuşayım, Ben konuştuktan sonra alay edin.

Postrpte mne, abych i já mluvil, a když odmluvím, posmívejž se.

“Yakınmam insana mı karşı? Niçin sabırsızlanmayayım?

Zdaliž já před člověkem naříkám? A poněvadž jest proč, jakž nemá býti ssoužen duch můj?

Bana bakın da şaşın, Elinizi ağzınıza koyun.

Pohleďte na mne, a užasněte se, a položte prst na ústa.

Bunu düşündükçe içimi korku sarıyor, Bedenimi titreme alıyor.

Ano já sám, když rozvažuji své bídy, tedy se děsím, a spopadá tělo mé hrůza.

Kötüler niçin yaşıyor, Yaşlandıkça güçleri artıyor?

Proč bezbožní živi jsou, k věku starému přicházejí, též i bohatnou?

Çocukları sapasağlam çevrelerinde, Soyları gözlerinin önünde.

Símě jejich stálé jest před oblíčejem jejich s nimi, a rodina jejich před očima jejich.

Evleri güvenlik içinde, korkudan uzak, Tanrı’nın sopası onlara dokunmuyor.

Domové jejich bezpečni jsou před strachem, aniž metla Boží na nich.

Boğalarının çiftleşmesi hiç boşa çıkmaz, İnekleri hep doğurur, hiç düşük yapmaz.

Býk jejich připouštín bývá, ale ne na prázdno; kráva jejich rodí, a nepotracuje plodu.

Çocuklarını sürü gibi salıverirler, Yavruları oynaşır.

Vypouštějí jako stádo maličké své, a synové jejich poskakují.

Tef ve lir eşliğinde şarkı söyler, Ney sesiyle eğlenirler.

Povyšují hlasu při bubnu a harfě, a veselí se k zvuku muziky.

Ömürlerini bolluk içinde geçirir, Esenlik içinde ölüler diyarına inerler.

Tráví v štěstí dny své, a v okamžení do hrobu sstupují.

Tanrı’ya, ‘Bizden uzak dur!’ derler, ‘Yolunu öğrenmek istemiyoruz.

Kteříž říkají Bohu silnému: Odejdi od nás, nebo známosti cest tvých neoblibujeme.

Her Şeye Gücü Yeten kim ki, O’na kulluk edelim? Ne kazancımız olur O’na dua etsek?’

Kdo jest Všemohoucí, abychom sloužili jemu? A jaký toho zisk, že bychom se modlili jemu?

Ama zenginlikleri kendi ellerinde değil. Kötülerin öğüdü benden uzak olsun.

Ale pohleď, že není v moci jejich štěstí jejich, pročež rada bezbožných vzdálena jest ode mne.

“Kaç kez kötülerin kandili söndü, Başlarına felaket geldi, Tanrı öfkelendiğinde paylarına düşen kederi verdi?

Často-liž svíce bezbožných hasne? Přichází-liž na ně bída jejich? Poděluje-liž je bolestmi Bůh v hněvě svém?

Kaç kez rüzgarın sürüklediği saman gibi, Kasırganın uçurduğu saman çöpü gibi oldular?

Bývají-liž jako plevy před větrem, a jako drtiny, kteréž zachvacuje vicher?

‘Tanrı babaların cezasını çocuklarına çektirir’ diyorsunuz, Kendilerine çektirsin de bilsinler nasıl olduğunu.

Odkládá-liž Bůh synům bezbožníka nepravost jeho? Odplacuje-liž jemu tak, aby to znáti mohl,

Yıkımlarını kendi gözleriyle görsünler, Her Şeye Gücü Yeten’in gazabını içsinler.

A aby viděly oči jeho neštěstí jeho, a prchlivost Všemohoucího že by pil?

Çünkü sayılı ayları sona erince Geride bıraktıkları aileleri için niye kaygı çeksinler?

O dům pak jeho po něm jaká jest péče jeho, když počet měsíců jeho bude umenšen?

“En yüksektekileri bile yargılayan Tanrı’ya Kim akıl öğretebilir?

Zdali Boha silného kdo učiti bude umění, kterýž sám vysokosti soudí?

Biri gücünün doruğunda ölür, Büsbütün rahat ve kaygısız.

Tento umírá v síle dokonalosti své, všelijak bezpečný a pokojný.

Bedeni iyi beslenmiş, İlikleri dolu.

Prsy jeho plné jsou mléka, a mozk kostí jeho svlažován bývá.

Ötekiyse acı içinde ölür, İyilik nedir hiç tatmamıştır.

Jiný pak umírá v hořkosti ducha, kterýž nikdy nejídal s potěšením.

Toprakta birlikte yatarlar, Üzerlerini kurt kaplar.

Jednostejně v prachu lehnou, a červy se rozlezou.

“Bakın, düşüncelerinizi, Bana zarar vermek için kurduğunuz düzenleri biliyorum.

Aj, známť myšlení vaše, a chytrosti, kteréž proti mně neprávě vymýšlíte.

‘Büyük adamın evi nerede?’ diyorsunuz, ‘Kötülerin çadırları nerede?’

Nebo pravíte: Kde jest dům urozeného? A kde stánek příbytků bezbožných?

Yolculara hiç sormadınız mı? Anlattıklarına kulak asmadınız mı?

Což jste se netázali jdoucích cestou? Zkušení-liž aspoň jejich nepovolíte,

Felaket günü kötü insan esirgenir, Gazap günü ona kurtuluş yolu gösterilir.

Že v den neštěstí ochranu mívá bezbožný, v den, pravím, rozhněvání přistřín bývá?

Kim davranışını onun yüzüne vurur? Kim yaptığının karşılığını ona ödetir?

Kdo jemu oznámí zjevně cestu jeho? Aneb za to, co činil, kdo jemu odplatí?

Mezarlığa taşınır, Kabri başında nöbet tutulur.

A však i on k hrobu vyprovozen bude, a tam zůstane.

Vadi toprağı tatlı gelir ona, Herkes ardından gider, Önüsıra gidenlerse sayısızdır.

Sladnou jemu hrudy údolí, nadto za sebou všecky lidi táhne, těch pak, kteříž ho předešli, není počtu.

“Boş laflarla beni nasıl avutursunuz? Yanıtlarınızdan çıkan tek sonuç yalandır.”

Hle, jak vy mne marně troštujete, nebo v odpovědech vašich nezůstává než faleš.