Job 13

“İşte, gözlerim her şeyi gördü, Kulağım duydu, anladı.

Aj, všecko to vidělo oko mé, slyšelo ucho mé, a srozumělo tomu.

Sizin bildiğinizi ben de biliyorum, Sizden aşağı kalmam.

Jakož vy znáte to, znám i já, nejsem zpozdilejší než vy.

Ama ben Her Şeye Gücü Yeten’le konuşmak, Davamı Tanrı’yla tartışmak istiyorum.

Jistě žeť já s Všemohoucím mluviti, a s Bohem silným o svou při jednati budu.

Sizlerse yalan düzüyorsunuz, Hepiniz değersiz hekimlersiniz.

Nebo vy jste skladatelé lži, a lékaři marní všickni vy.

Keşke büsbütün sussanız! Sizin için bilgelik olurdu bu.

Ó kdybyste aspoň mlčeli, a bylo by vám to za moudrost.

Şimdi davamı dinleyin, Yakınmama kulak verin.

Slyštež medle odpory mé, a důvodů rtů mých pozorujte.

Tanrı adına haksızlık mı edeceksiniz? O’nun adına yalan mı söyleyeceksiniz?

Zdali zastávajíce Boha silného, mluviti máte nepravost? Aneb za něho mluviti máte lest?

O’nun tarafını mı tutacaksınız? Tanrı’nın davasını mı savunacaksınız?

Zdaliž osobu jeho přijímati budete, a o Boha silného se zasazovati?

Sizi sorguya çekerse, iyi mi olur? İnsanları aldattığınız gibi O’nu da mı aldatacaksınız?

Zdaž vám to k dobrému bude, když na průbu vezme vás, že jakož člověk oklamán bývá, oklamati jej chcete?

Gizlice O’nun tarafını tutarsanız, Kuşkusuz sizi azarlar.

V pravdě žeť vám přísně domlouvati bude, budete-li povrchně osoby jeho šetřiti.

O’nun görkemi sizi yıldırmaz mı? Dehşeti üzerinize düşmez mi?

Což ani důstojnost jeho vás nepředěšuje, ani strach jeho nepřikvačuje vás?

Anlattıklarınız kül kadar değersizdir, Savunduklarınızsa çamurdan farksız.

Všecka vzácnost vaše podobná jest popelu, a hromadám bláta vyvýšení vaše.

“Susun, bırakın ben konuşayım, Başıma ne gelirse gelsin.

Postrptež mne, nechať já mluvím, přiď na mne cokoli.

Hayatım tehlikeye girecekse girsin, Canım zora düşecekse düşsün.

Pročež bych trhati měl maso své zuby svými, a duši svou klásti v ruku svou?

Beni öldürecek, umudum kalmadı, Hiç olmazsa yürüdüğüm yolun doğruluğunu yüzüne karşı savunayım.

By mne i zabil, což bych v něho nedoufal? A však cesty své před oblíčej jeho předložím.

Aslında bu benim kurtuluşum olacak, Çünkü tanrısız bir adam O’nun karşısına çıkamaz.

Onť sám jest spasení mé; nebo před oblíčej jeho pokrytec nepřijde.

Sözlerimi iyi dinleyin, Kulaklarınızdan çıkmasın söyleyeceklerim.

Poslouchejte pilně řeči mé, a zprávu mou pusťte v uši své.

İşte davamı hazırladım, Haklı çıkacağımı biliyorum.

Aj, jižť začínám pře své vésti, vím, že zůstanu spravedliv.

Kim suçlayacak beni? Biri varsa susar, son soluğumu veririm.

Kdo jest, ješto by mi odpíral, tak abych nyní umlknouti a umříti musil?

“Yalnız şu iki şeyi lütfet, Tanrım, O zaman kendimi senden gizlemeyeceğim:

Toliko té dvoji věci, ó Bože, nečiň mi, a tehdy před tváří tvou nebudu se skrývati:

Elini üstümden çek Ve dehşetinle beni yıldırma.

Ruku svou vzdal ode mne, a hrůza tvá nechť mne neděsí.

Sonra beni çağır, yanıtlayayım, Ya da bırak ben konuşayım, sen yanıtla.

Zatím povolej mne, a buduť odpovídati; aneb nechať já mluvím, a odpovídej mi.

Suçlarım, günahlarım ne kadar? Bana suçumu, günahımı göster.

Jak mnoho jest mých nepravostí a hříchů? Přestoupení mé a hřích můj ukaž mi.

Niçin yüzünü gizliyorsun, Beni düşman gibi görüyorsun?

Proč tvář svou skrýváš, a pokládáš mne sobě za nepřítele?

Rüzgarın sürüklediği yaprağa dönmüşüm, Beni mi korkutacaksın? Kuru samanı mı kovalayacaksın?

Zdaliž list větrem se zmítající potříti chceš, a stéblo suché stihati budeš?

Çünkü hakkımda acı şeyler yazıyor, Gençliğimde işlediğim günahları bana miras veriyorsun.

Že zapisuješ proti mně hořkosti, a dáváš mi v dědictví nepravosti mladosti mé,

Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor, İzimi sürüyorsun.

A dáváš do klady nohy mé, a šetříš všech stezek mých, na paty noh mých našlapuješ;

“Oysa insan telef olmuş, çürük bir şey, Güve yemiş giysi gibidir.

Ješto člověk jako hnis kazí se, a jako roucho, kteréž jí mol.