Lamentations 3

RAB’bin gazap değneği altında acı çeken adam benim.

Ja sam čovjek što upozna bijedu pod šibom gnjeva njegova.

Beni güttü, Işıkta değil karanlıkta yürüttü.

Mene je odveo i natjerao da hodam u tmini i bez svjetlosti.

Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.

I upravo mene bije i udara bez prestanka njegova ruka.

Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.

Iscijedio je moje meso, kožu moju, polomio kosti moje.

Beni kuşattı, Acı ve zahmetle sardı çevremi.

Načinio mi jaram, glavu obrubio tegobama.

Çoktan ölmüş ölüler gibi Beni karanlıkta yaşattı.

Pustio me da živim u tminama kao mrtvaci vječiti.

Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum, Zincirimi ağırlaştırdı.

Zazidao me, i ja ne mogu izaći, otežao je moje okove.

Feryat edip yardım isteyince de Duama set çekiyor.

Kada sam vikao i zapomagao, molitvu je moju odbijao.

Yontma taşlarla yollarımı kesti, Dolaştırdı yollarımı.

Zazidao mi ceste tesanim kamenom, zakrčio je putove moje.

Benim için O pusuya yatmış bir ayı, Gizlenmiş bir aslandır.

Meni on bijaše medvjed koji vreba, lav u zasjedi.

Yollarımı saptırdı, paraladı, Mahvetti beni.

U bespuća me vodio, razdirao, ostavljao me da umirem.

Yayını gerdi, okunu savurmak için Beni nişangah olarak dikti.

Napinjao je luk svoj i gađao me kao metu za svoje strelice.

Oklarını böbreklerime sapladı.

U slabine mi sasuo strelice, sinove svoga tobolca.

Halkımın önünde gülünç düştüm, Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.

Postao sam smiješan svome narodu, rugalica svakidašnja.

Beni acıya doyurdu, Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.

Gorčinom me hranio, pelinom me napajao.

Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı, Kül içinde diz çöktürdü bana.

Puštao me da zube kršim kamen grizući, zakapao me u pepeo.

Esenlik yüzü görmedi canım, Mutluluğu unuttum.

Duši je mojoj oduzet mir i više ne znam što je sreća!

Bu yüzden diyorum ki, “Dermanım tükendi, RAB’den umudum kesildi.”

Rekoh: Dotrajao je život moj i nada koja mi od Jahve dolazi.

Acımı, başıboşluğumu, Pelinotuyla ödü anımsa!

Spomeni se bijede moje i stradanja, pelina i otrova!

Hâlâ onları düşünmekte Ve sıkılmaktayım.

Bez prestanka na to misli i sahne duša u meni.

Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:

To nosim u srcu i gojim nadu u sebi.

RAB’bin sevgisi hiç tükenmez, Merhameti asla son bulmaz;

Dobrota Jahvina nije nestala, milosrđe njegovo nije presušilo.

Her sabah tazelenir onlar, Sadakatin büyüktür.

Oni se obnavljaju svako jutro: tvoja je vjernost velika!

“Benim payıma düşen RAB’dir” diyor canım, “Bu yüzden O’na umut bağlıyorum.”

"Jahve je dio moj", veli mi duša, "i zato se u nj pouzdajem."

RAB kendisini bekleyenler, O’nu arayan canlar için iyidir.

Dobar je Jahve onom koji se u nj pouzdaje, duši koja ga traži.

RAB’bin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.

Dobro je u miru čekati spasenje Jahvino!

İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.

Dobro je čovjeku da nosi jaram za svoje mladosti.

RAB insana boyunduruk takınca, İnsan tek başına oturup susmalı;

Neka sjedi u samoći i šuti, jer mu On to nametnu;

Umudunu kesmeden yere kapanmalı,

neka usne priljubi uz prašinu, možda još ima nade!

Kendisine vurana yanağını dönüp Utanca doymalı;

Neka pruži obraz onome koji ga bije, neka se zasiti porugom.

Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.

Jer Gospod ne odbacuje nikoga zauvijek:

Dert verse de, Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;

jer ako i rastuži, on se smiluje po svojoj velikoj ljubavi.

Çünkü isteyerek acı çektirmez, İnsanları üzmez.

Jer samo nerado on ponižava i rascvili sinove čovjeka.

Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,

Kad se gaze nogama svi zemaljski sužnjevi,

Yüceler Yücesi’nin huzurunda insan hakkını saptırmayı,

kad se izvrće pravica čovjeku pred licem Svevišnjeg,

Davasında insana haksızlık etmeyi Rab doğru bulmaz.

kad se krivica nanosi čovjeku u parnici, zar Gospod ne vidi?

Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?

Tko je rekao nešto i zbilo se? Nije li Gospod to zapovjedio?

İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesi’nin ağzından çıkmıyor mu?

Ne dolazi li iz usta Svevišnjega i dobro i zlo?

İnsan, yaşayan insan Niçin günahlarının cezasından yakınır?

Na što se tuže živi ljudi? Svatko na svoj grijeh.

Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim, Yine RAB’be dönelim.

Ispitajmo, pretražimo pute svoje i vratimo se Jahvi.

Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrı’ya açalım:

Dignimo svoje srce i ruke svoje k Bogu koji je na nebesima.

“Biz karşı çıkıp başkaldırdık, Sen bağışlamadın.

Da, mi smo se odmetali, bili nepokorni, a ti, ti nisi praštao!

Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın, Acımadan öldürdün.

Obastrt gnjevom svojim, gonio si nas, ubijao i nisi štedio.

Dualar sana erişmesin diye Bulutları örtündün.

Oblakom si se obastro da molitva ne prodre do tebe.

Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.

Načinio si od nas smeće i odmet među narodima.

Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.

Razjapili usta na nas svi neprijatelji naši.

Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.”

Užas i jama bila nam sudbina, propast i zator!

Kırılan halkım yüzünden Gözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.

Potoci suza teku iz očiju mojih zbog propasti Kćeri naroda mojega.

Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,

Moje oči liju suze bez prestanka, jer prestanka nema

RAB göklerden bakıp görünceye dek.

dok ne pogleda i ne vidi Jahve s nebesa.

Kentimdeki kızların halini gördükçe Yüreğim sızlıyor.

Moje mi oko bol zadaje zbog kćeri svih mojega grada.

Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.

Uporno me k'o pticu progone svi što me mrze, a bez razloga.

Beni sarnıca atıp öldürmek istediler, Üzerime taş attılar.

U jamu baciše moj život i zatrpaše je kamenjem.

Sular başımdan aştı, “Tükendim” dedim.

Voda mi dođe preko glave, rekoh sam sebi: "Pogiboh!"

Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;

I tada zazvah ime tvoje, Jahve, iz najdublje jame.

Sesimi, “Ahıma, çağrıma kulağını kapama!” dediğimi duydun.

Ti oču moj glas: "Ne začepljuj uši svoje na vapaje moje."

Seni çağırınca yaklaşıp, “Korkma!” dedin.

Bliz meni bijaše u dan vapaja mog, govoraše: "Ne boj se!"

Davamı sen savundun, ya Rab, Canımı kurtardın.

Ti si, Gospode, izborio pravdu za dušu moju, ti si život moj izbavio.

Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB, Davamı sen gör.

Ti, Jahve, vidje kako me tlače, dosudi mi pravdu.

Benden nasıl öç aldıklarını, Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.

Ti vidje svu osvetu njinu, sve podvale protiv mene.

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Čuo si, Jahve, podrugivanje njihovo, sve podvale protiv mene.

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Usne protivnika mojih i misli njine protiv mene su cio dan.

Oturup kalkışlarına bak, Alay konusu oldum türkülerine.

Kad sjede, kad ustaju, pogledaj samo: ja sam im pjesma-rugalica.

Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.

Vrati im, Jahve, milo za drago, po djelu ruku njihovih.

İnat etmelerini sağla, Lanetin üzerlerinden eksilmesin.

Učini da srca im otvrdnu, udari ih prokletstvom svojim.

Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.

Goni ih gnjevno i sve ih istrijebi pod nebesima svojim, Jahve!