Job 4

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Tad prozbori Elifaz Temanac i reče:

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

"Možeš li podnijeti da ti progovorim? Ali tko se može uzdržat' od riječi!

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Eto, mnoge ljude ti si poučio, okrijepio si iznemogle mišice;

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

riječju svojom klonule si pridizao, ojačavao si koljena klecava.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

A kad tebe stiže, klonuo si duhom, na tebe kad pade, čitav si se smeo!

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Zar pobožnost tvoja nadu ti ne daje, neporočnost tvoja životu ufanje?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

TÓa sjeti se: nevin - propade li kada? Kada su zatrti bili pravednici?

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Iz iskustva zborim: nesrećom tko ore i nevolju sije, nju će i požeti.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Od daha Božjega oni pogibaju, na gnjevni mu disaj nestaju sa zemlje.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Rika lavlja, urlik leopardov krše se k'o zubi u lavića.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Lav ugiba jer mu nesta plijena, rasuli se mladi lavičini.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Tajna riječ se meni objavila, šapat njen je uho moje čulo.

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

Noću, kada snovi duh obuzmu i san dubok kad na ljude pada,

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

strah i trepet mene su svladali, kosti moje žestoko se stresle.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Dah mi neki preko lica prođe, digoše se dlake na mom tijelu.

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

Stajao je netko - lica mu ne poznah - ali likom bješe pred očima mojim. Posvuda tišina; uto začuh šapat:

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

'Zar je smrtnik koji pred Bogom pravedan? Zar je čovjek čist pred svojim Stvoriteljem?

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Ni slugama svojim više ne vjeruje, i anđele svoje za grijeh okrivljuje -

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

kako ne bi onda goste stanova glinenih kojima je temelj u prahu zemaljskom. Gle, kao moljce njih sveudilj satiru:

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

od jutra do mraka u prah pretvore, nestaju zasvagda - nitko i ne vidi.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

Iščupan je kolčić njihova šatora, pogibaju skoro, mudrost ne spoznavši.'