Job 8

Şuahlı Bildat şöyle yanıtladı:

Тогава шуахецът Валдад отговори и каза:

“Ne zamana dek böyle konuşacaksın? Sözlerin sert rüzgar gibi.

Докога ще говориш така и думите на устата ти ще бъдат силен вятър?

Tanrı adaleti saptırır mı, Her Şeye Gücü Yeten doğru olanı çarpıtır mı?

Ще изкриви ли Бог съда? Всемогъщият ще изкриви ли правдата?

Oğulların ona karşı günah işlediyse, İsyanlarının cezasını vermiştir.

Ако синовете ти са съгрешили против Него, Той ги е отхвърлил заради престъплението им.

Ama sen gayretle Tanrı’yı arar, Her Şeye Gücü Yeten’e yalvarırsan,

Ако ти би потърсил усърдно Бога и би помолил Всемогъщия за милост,

Temiz ve doğruysan, O şimdi bile senin için kolları sıvayıp Seni hak ettiğin yere geri getirecektir.

ако би бил чист и праведен, Той непременно би се събудил сега заради теб и би дал благоденствие на праведното ти жилище.

Başlangıcın küçük olsa da, Sonun büyük olacak.

И да е било началото ти малко, краят ти ще се увеличи много.

“Lütfen, önceki kuşaklara sor, Atalarının neler öğrendiğini iyice araştır.

Защото, разпитай, моля те, предишния род и размисли върху откритото от бащите им;

Çünkü biz daha dün doğduk, bir şey bilmeyiz, Yeryüzündeki günlerimiz sadece bir gölge.

понеже ние сме едва от вчера и не знаем нищо, защото земните ни дни са като сянка.

Onlar sana anlatıp öğretmeyecek, İçlerindeki sözleri dile getirmeyecek mi?

Те няма ли да те научат, да ти кажат, да отронят думи от сърцето си?

“Bataklık olmayan yerde kamış biter mi? Susuz yerde saz büyür mü?

Никне ли шавар без блато? Расне ли тръстика без вода?

Henüz yeşilken, kesilmeden, Otlardan önce kururlar.

Докато е още зелена и неокосена, изсъхва преди всяка друга трева.

Tanrı’yı unutan herkesin sonu böyledir, Tanrısız insanın umudu böyle yok olur.

Така са пътищата на всички, които забравят Бога; и надеждата на лицемера ще погине,

Onun güvendiği şey kırılır, Dayanağı ise bir örümcek ağıdır.

увереността му ще се отсече и упованието му е паяжина.

Örümcek ağına yaslanır, ama ağ çöker, Ona tutunur, ama ağ taşımaz.

Той се опира на къщата си, но тя не устоява; хваща се здраво за нея, но тя не издържа.

Tanrısızlar güneşte iyi sulanmış bitkiyi andırır, Dalları bahçenin üzerinden aşar;

Сочен е на слънцето и клоните му се простират над градината му.

Kökleri taş yığınına sarılır, Çakılların arasında yer aranır.

Корените му обвиват скалната грамада и той гледа каменната къща.

Ama yerinden sökülürse, Yeri, ‘Seni hiç görmedim’ diyerek onu yadsır.

Ако го изтръгне Бог от мястото му, то ще се отрече от него, казвайки: Не съм те виждал.

İşte sevinci böyle son bulur, Yerinde başka bitkiler biter.

Ето, това е радостта на пътя му! А от пръстта изникват други.

“Tanrı kusursuz insanı reddetmez, Kötülük edenlerin elinden tutmaz.

Ето, Бог няма да отхвърли непорочния, нито ще подаде ръка на злодеите.

O senin ağzını yine gülüşle, Dudaklarını sevinç haykırışıyla dolduracaktır.

Докато напълни устата ти със смях и устните ти със ликуване,

Düşmanlarını utanç kaplayacak, Kötülerin çadırı yok olacaktır.”

онези, които те мразят, ще се облекат със срам и шатрата на безбожните няма да бъде вече!