Job 4

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Тогава теманецът Елифаз отговори и каза:

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Ако се опитаме да ти кажем нещо, ще ти дотегне ли? Но кой може се сдържи да не говори?

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Ето, ти си наставил мнозина и отслабнали ръце си укрепил.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Думите ти са изправили препъващия се и уморени колене си укрепил.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

А сега това те връхлетя и ти дотяга; докосва се до теб и се смущаваш.

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Не е ли твоят страх от Бога упованието ти и непорочността на пътищата ти — надеждата ти?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Спомни си сега — кой някога невинен е погинал и праведни къде изтребени били са?

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Според както аз видял съм, които измама орат и страдание сеят, това и после жънат.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

От Божия дъх те погиват и от полъха на ноздрите Му се довършват.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Реването на лъва и на ревящия гласът замлъкват и зъбите на лъвчетата се строшават.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Лъвът загива от липса на плячка и малките на лъвицата се разпръсват.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

А до мен достигна скришно дума и ухото ми от нея шепот долови.

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

Сред мислите от нощните видения, когато дълбок сън хората напада,

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

ужас ме обзе и потреперих, и всичките ми кости се разтресоха.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Тогава дух премина пред лицето ми и космите на тялото ми се изправиха.

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

Застана — но аз изгледа му не познах — като образ пред очите ми, мълчание, и чувам глас:

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Може ли смъртен човек да е по-праведен от Бога? Може ли човек да е по-чист от Създателя си?

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Той на слугите Си не се доверява и ангелите Си в заблуда обвинява,

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

а колко повече онези, които живеят в къщи от кал, чиято основа е в пръстта, и които се смазват по-бързо от молеца!

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

От сутринта до вечерта се съсипват, без някой да забележи, погиват завинаги.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

Щом се дръпнат въжетата на шатрите им, те умират; и то умират без мъдрост.