Job 30

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

Ревяха между храстите и се събираха под тръни.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.

Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.