Job 3

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

След това Йов отвори устата си и прокле деня си.

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

И Йов заговори и каза:

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

Да погине денят, в който се родих, и нощта, в която се каза: Зачена се мъжко!

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

Мрак да бъде онзи ден; да не го зачита Бог отгоре и да не изгрее на него светлина!

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

Да го обладаят тъмнина и смъртна сянка, да го покрие облак, да го ужаси тъмата на деня!

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

Онази нощ — тъмнина да я обладава, да не се радва между дните на годината, да не влезе в числото на месеците!

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

Ето, безплодна да бъде онази нощ, да не влезе в нея ликуване!

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

Да я прокълнат онези, които кълнат деня, онези, които са изкусни да събудят Левиатан.

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

Да потъмнеят звездите на здрача й, да чака светлина и да я няма и да не види лъчите на зората;

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

защото не затвори вратата на майчината ми утроба и не скри страданието от очите ми.

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

Защо не умрях още от утробата и не издъхнах, щом излязох от корема?

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

Защо ме приеха коленете и защо — гърдите, за да суча?

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

Защото сега щях да лежа и да почивам, щях да спя, тогава щях покой да имам —

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

с царе и съветници земни, които съградиха си развалини,

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

или с князе, които имаха и злато, и къщите напълниха си със сребро.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

Или като скрито мъртвородено не щеше да ме има, като децата, които не са видели светлина.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

Там безбожните престават да вилнеят и уморените там си почиват.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

Там пленените са на спокойствие и гласа на угнетителя не чуват.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

Там са малък и голям; и слугата е свободен от своя господар.

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

Защо се дава светлина на страдащия и живот — на огорчените в душата,

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

които за смъртта копнеят, но я няма; от имане скрито повече я търсят,

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

и се радват до ликуване и веселят се, щом намерят гроба;

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

на човека, чийто път е скрит, и когото Бог е оградил, затворил?

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

Защото още преди хляба ми въздишката ми идва и стенанията ми като вода се леят.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

Защото онова, от което се боях, ме връхлетя и онова, от което се ужасявах, ми се случи.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”

Нямам мир, нито почивка, нито покой, и дойде беда.