Job 29

Eyüp yine anlatmaya başladı:

И Йов още продължи беседата си и каза:

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

О, да бях като в миналите месеци, като в дните, когато Бог ме пазеше,

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

когато светилникът Му светеше на главата ми и с Неговата светлина през мрака ходех;

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

както бях във зрелостта си, и Божият доверен съвет над шатрата ми беше;

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

когато Всемогъщият бе още с мен и момчетата ми — покрай мен;

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

когато стъпките ми се къпеха в каймак и скалата до мен изливаше реки маслинено масло!

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

Когато излизах при портата на града, заемах мястото си на площада,

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

младежите ме виждаха и се криеха и старци ставаха, стояха прави;

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

първенците преставаха да говорят и слагаха ръка на устата си;

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

гласът на благородните замлъкваше и езикът им залепваше за небцето им,

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

защото, когато ухо чуеше, ме облажаваше и когато око видеше, за мен засвидетелстваше;

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

защото аз избавях сиромаха, който викаше, и сирачето, което нямаше помощник.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

Благословението на загиващия идваше над мен, сърцето на вдовицата аз правех да ликува.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

Обличах правдата и тя ми беше дреха, правосъдието ми — за мантия и за тюрбан.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

Аз бях очи на слепия, крака на куция.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

Бях баща на бедните, изследвах делото на непознатия.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Челюстта на беззаконния трошах, изваждах жертвата от зъбите му.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

Тогава казвах: Ще умра в гнездото си и дните си ще умножа като пясъка,

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

коренът ми разпрострян е към водите и росата в клона ми нощува,

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

славата ми в мен се подновява и лъкът ми се укрепва във ръката ми.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

Те ме слушаха и чакаха, мълчаливо слушаха съвета ми.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

След моята дума не говореха повече и речта ми капеше на тях като роса.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

Чакаха ме като дъжд и отваряха устата си като за пролетния дъжд.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Аз им се усмихвах, щом не вярваха, и светлината на лицето ми не можеха да помрачат.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.

Избирах за тях пътя и седях като глава, и живеех като цар сред войската, като такъв, който утешава жалеещи.