Job 13

“İşte, gözlerim her şeyi gördü, Kulağım duydu, anladı.

Ето, окото ми е видяло всичко това, ухото ми е чуло и го е разбрало.

Sizin bildiğinizi ben de biliyorum, Sizden aşağı kalmam.

Което вие знаете, го знам и аз; не съм от вас по-долу.

Ama ben Her Şeye Gücü Yeten’le konuşmak, Davamı Tanrı’yla tartışmak istiyorum.

Но аз ще говоря на Всемогъщия и желая да разисквам с Бога.

Sizlerse yalan düzüyorsunuz, Hepiniz değersiz hekimlersiniz.

А вие сте съчинители на лъжи, всички сте безполезни лекари!

Keşke büsbütün sussanız! Sizin için bilgelik olurdu bu.

О, да бихте млъкнали съвсем, това би било мъдростта ви!

Şimdi davamı dinleyin, Yakınmama kulak verin.

Слушайте сега разискването ми и чуйте оправданието на устните ми.

Tanrı adına haksızlık mı edeceksiniz? O’nun adına yalan mı söyleyeceksiniz?

Ще говорите ли неправедно за Бога и ще говорите ли измамно за Него?

O’nun tarafını mı tutacaksınız? Tanrı’nın davasını mı savunacaksınız?

За Него ли ще бъдете пристрастни? За Бога ли ще спорите?

Sizi sorguya çekerse, iyi mi olur? İnsanları aldattığınız gibi O’nu da mı aldatacaksınız?

Ще бъде ли добре да ви изпита Той? Ще Го измамите ли, както се мами човек?

Gizlice O’nun tarafını tutarsanız, Kuşkusuz sizi azarlar.

Той непременно ще ви изобличи, ако тайно показвате пристрастие.

O’nun görkemi sizi yıldırmaz mı? Dehşeti üzerinize düşmez mi?

Величието Му няма ли да ви уплаши и ужасът от Него няма ли да ви нападне?

Anlattıklarınız kül kadar değersizdir, Savunduklarınızsa çamurdan farksız.

Паметните ви думи са поговорки от пепел, защитите ви са защити от кал.

“Susun, bırakın ben konuşayım, Başıma ne gelirse gelsin.

Млъкнете, оставете ме, и ще говоря — и нека дойде върху мен, каквото ще.

Hayatım tehlikeye girecekse girsin, Canım zora düşecekse düşsün.

Защо да взема плътта си в зъбите си и живота си да сложа във ръката си?

Beni öldürecek, umudum kalmadı, Hiç olmazsa yürüdüğüm yolun doğruluğunu yüzüne karşı savunayım.

И да ме убие, пак на Него се надявам, но пътищата си ще защитя пред Него.

Aslında bu benim kurtuluşum olacak, Çünkü tanrısız bir adam O’nun karşısına çıkamaz.

И това също ще ми бъде спасение, защото лицемерен не може да дойде пред Него.

Sözlerimi iyi dinleyin, Kulaklarınızdan çıkmasın söyleyeceklerim.

Чуйте, чуйте словото ми и заявлението ми нека бъде в ушите ви.

İşte davamı hazırladım, Haklı çıkacağımı biliyorum.

Ето сега, приготвил съм делото си; зная, че ще бъда оправдан.

Kim suçlayacak beni? Biri varsa susar, son soluğumu veririm.

Кой е онзи, който ще се съди с мен? Защото, ако сега млъкна, ще издъхна.

“Yalnız şu iki şeyi lütfet, Tanrım, O zaman kendimi senden gizlemeyeceğim:

Само две неща не ми прави — тогава няма да се крия от лицето Ти:

Elini üstümden çek Ve dehşetinle beni yıldırma.

оттегли ръката Си от мен и нека ужасът Ти не ме плаши.

Sonra beni çağır, yanıtlayayım, Ya da bırak ben konuşayım, sen yanıtla.

Тогава повикай и аз ще отговоря; или аз ще говоря, а Ти ми отговори.

Suçlarım, günahlarım ne kadar? Bana suçumu, günahımı göster.

Колко са моите беззакония и грехове? Изяви престъплението и греха ми.

Niçin yüzünü gizliyorsun, Beni düşman gibi görüyorsun?

Защо криеш лицето Си и ме считаш за Свой враг?

Rüzgarın sürüklediği yaprağa dönmüşüm, Beni mi korkutacaksın? Kuru samanı mı kovalayacaksın?

Ще плашиш ли отвеян лист и ще преследваш суха плява?

Çünkü hakkımda acı şeyler yazıyor, Gençliğimde işlediğim günahları bana miras veriyorsun.

Защото пишеш против мене горести, даваш ми да наследя на младостта си беззаконията.

Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor, İzimi sürüyorsun.

Слагаш краката ми в клада и наблюдаваш всичките мои пътеки; отбелязваш стъпалата на краката ми,

“Oysa insan telef olmuş, çürük bir şey, Güve yemiş giysi gibidir.

докато изтлява като гнила вещ, като дреха, изядена от молец.