Job 29

Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:
Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν
¡Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,
Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν
Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, Á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει
Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;
καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου
Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;
οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου
Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!
οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι εμε ποταμους ελαιου
Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,
οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια
Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;
Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.
Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;
Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.
La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:
Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.
Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:
Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου
Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.
διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.
La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.
Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ εμε και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.
Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.
Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.
Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.
Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.
Á los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:
Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.
Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.
Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.
Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.
Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.
Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.
Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.
Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.
Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.
Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.
Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.
Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.
Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ αυτους.
Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.
Και με περιεμενον ως την βροχην και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.
Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.
Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.
Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.
Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.