Psalms 137

JUNTO á los ríos de Babilonia, Allí nos sentábamos, y aun llorábamos, Acordándonos de Sión.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u andıkça ağladık;

Sobre los sauces en medio de ella Colgamos nuestras arpas.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

Y los que allí nos habían llevado cautivos nos pedían que cantásemos, Y los que nos habían desolado nos pedían alegría, diciendo:

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Cantadnos algunos de los himnos de Sión. ¿Cómo cantaremos canción de JEHOVÁ En tierra de extraños?

Nasıl okuyabiliriz RAB’bin ezgisini El toprağında?

Si me olvidare de ti, oh Jerusalem, Mi diestra sea olvidada.

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Mi lengua se pegue á mi paladar, Si de ti no me acordare; Si no ensalzare á Jerusalem Como preferente asunto de mi alegría.

Seni anmaz, Yeruşalim’i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Acuérdate, oh JEHOVÁ, de los hijos de Edom En el día de Jerusalem; Quienes decían: Arrasadla, arrasadla Hasta los cimientos.

Yeruşalim’in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular’ın tavrını anımsa, ya RAB.

Hija de Babilonia destruída, Bienaventurado el que te diere el pago De lo que tú nos hiciste.

[] Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Bienaventurado el que tomará y estrellará tus niños Contra las piedras.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!