Job 39

¿CAZARÁS tú la presa para el león? ¿Y saciarás el hambre de los leoncillos,

“Dağ keçilerinin ne zaman doğurduğunu biliyor musun? Geyiklerin yavruladığı zamanı sen mi gözlüyorsun?

Cuando están echados en las cuevas, Ó se están en sus guaridas para acechar?

Sen mi sayıyorsun doğuruncaya dek geçirdikleri ayları? Doğurdukları zamanı biliyor musun?

¿Quién preparó al cuervo su alimento, Cuando sus pollos claman á Dios, Bullendo de un lado á otro por carecer de comida?

Çöküp yavrularını doğurur, Kurtulurlar sancılarından.

¿Sabes tú el tiempo en que paren las cabras monteses? ¿Ó miraste tú las ciervas cuando están pariendo?

Güçlenir, kırda büyür yavrular, Gider, bir daha dönmezler.

¿Contaste tú los meses de su preñez, Y sabes el tiempo cuando han de parir?

“Kim yaban eşeğini başı boş gönderdi, Kim bağlarını çözdü?

Encórvanse, hacen salir sus hijos, Pasan sus dolores.

Yurt olarak ona bozkırı, Barınak olarak tuzlayı verdim.

Sus hijos están sanos, crecen con el pasto: Salen y no vuelven á ellas.

Kentteki kargaşaya güler o, Sürücünün bağırdığını duymaz.

¿Quién echó libre al asno montés, y quién soltó sus ataduras?

Otlamak için tepeleri dolaşır, Yeşillik arar.

Al cual yo puse casa en la soledad, Y sus moradas en lugares estériles.

“Yaban öküzü sana kulluk etmek ister mi? Geceyi senin yemliğinin yanında geçirir mi?

Búrlase de la multitud de la ciudad: No oye las voces del arriero.

Sabanla yarık açsın diye ona bağ vurabilir misin? Arkanda, ovalarda tırmık çeker mi?

Lo oculto de los montes es su pasto, Y anda buscando todo lo que está verde.

Çok güçlü diye ona bel bağlayabilir misin? Ağır işini ona bırakabilir misin?

¿Querrá el unicornio servirte á ti, Ni quedar á tu pesebre?

Ekinini getireceğine, Buğdayını harman yerinde toplayacağına güvenir misin?

¿Atarás tú al unicornio con su coyunda para el surco? ¿Labrará los valles en pos de ti?

“Devekuşunun kanatları sevinçle dalgalanır, Ama leyleğin kanatları ve tüyleriyle kıyaslanamaz.

¿Confiarás tú en él, por ser grande su fortaleza, Y le fiarás tu labor?

Devekuşu yumurtalarını yere bırakır, Onları kumda ısıtır,

¿Fiarás de él que te tornará tu simiente, Y que la allegará en tu era?

Ayak altında ezilebileceklerini, Yabanıl hayvanlarca çiğnenebileceklerini düşünmez.

¿Diste tú hermosas alas al pavo real, Ó alas y plumas al avestruz?

Yavrularına sert davranır, kendinin değilmiş gibi, Çektiği zahmetin boşa gideceğine üzülmez.

El cual desampara en la tierra sus huevos, Y sobre el polvo los calienta,

Çünkü Tanrı ona bilgelik bağışlamamış, Anlayıştan pay vermemiştir.

Y olvídase de que los pisará el pie, Y que los quebrará bestia del campo.

Yine de koşmak için kabarınca Ata ve binicisine güler.

Endurécese para con sus hijos, como si no fuesen suyos, No temiendo que su trabajo haya sido en vano:

“Sen mi ata güç verdin, Dalgalanan yeleyi boynuna giydirdin?

Porque le privó Dios de sabiduría, Y no le dió inteligencia.

Sen misin onu çekirge gibi sıçratan, Gururlu kişnemesiyle korku saçtıran?

Luego que se levanta en alto, Búrlase del caballo y de su jinete.

Ayakları toprağı şiddetle eşer, Gücünden ötürü sevinçle coşar, Savaşçının üstüne yürür.

¿Diste tú al caballo la fortaleza? ¿Vestiste tú su cerviz de relincho?

Korkuya güler, hiçbir şeyden yılmaz, Kılıç önünde geri adım atmaz.

¿Le intimidarás tú como á alguna langosta? El resoplido de su nariz es formidable:

Ok kılıfı, parıldayan mızrak ve pala Üzerinde takırdar atın.

Escarba la tierra, alégrase en su fuerza, Sale al encuentro de las armas:

Coşku ve heyecanla uzaklıkları yutar, Boru çalınca duramaz yerinde.

Hace burla del espanto, y no teme, Ni vuelve el rostro delante de la espada.

Boru çaldıkça, ‘Hi!’ diye kişner, Savaş kokusunu, komutanların gürleyen sesini, Savaş çığlıklarını uzaklardan duyar.

Contra él suena la aljaba, El hierro de la lanza y de la pica:

“Atmaca senin bilgeliğinle mi süzülüyor, Kanatlarını güneye doğru açıyor?

Y él con ímpetu y furor escarba la tierra, Sin importarle el sonido de la bocina;

Kartal senin buyruğunla mı yükseliyor, Yuvasını yükseklere kuruyor?

Antes como que dice entre los clarines: ¡Ea! Y desde lejos huele la batalla, el grito de los capitanes, y la vocería.

Uçurum kenarlarında konaklıyor, Sivri kayalar onun kalesi.

¿Vuela el gavilán por tu industria, Y extiende hacia el mediodía sus alas?

Oradan gözetliyor yiyeceğini, Gözleri avını uzaktan seçiyor.

¿Se remonta el águila por tu mandamiento, Y pone en alto su nido? Ella habita y está en la piedra, En la cumbre del peñasco y de la roca. Desde allí acecha la comida: Sus ojos observan de muy lejos. Sus pollos chupan la sangre: Y donde hubiere cadáveres, allí está. Á más de eso respondió JEHOVÁ á Job y dijo: ¿Es sabiduría contender con el Omnipotente? El que disputa con Dios, responda á esto. Y respondió Job á JEHOVÁ, y dijo: He aquí que yo soy vil, ¿qué te responderé? Mi mano pongo sobre mi boca. Una vez hablé, y no responderé: Aun dos veces, mas no tornaré á hablar.

[] Onun yavruları kanla beslenir, Leşler neredeyse, o da oradadır.”