Job 14

EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

¡Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; Ó serán humillados, y no entenderá de ellos.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”