Job 29

Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:

At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,

¡Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,

Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;

Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, Á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;

Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;

Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;

Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;

Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;

Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;

Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!

Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!

Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,

Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,

Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;

Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:

Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;

Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;

La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:

Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.

Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:

Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:

Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.

Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.

La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.

Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.

Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.

Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.

Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.

Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.

Á los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:

Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.

Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.

At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.

Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.

Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:

Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.

Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:

Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.

Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.

Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.

Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.

Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.

Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.

Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.

At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.

Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.

Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.

Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.

Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.