Job 41

¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?
E taea ranei a Rewiatana te kukume mai e koe ki te matau? te pehi ranei i tona arero ki te aho?
¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?
E whakanohoia ranei e koe he aho ki tona ihu? E pokaia ranei e koe tona kauae ki te matau?
¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?
E maha ranei ana inoi ki a koe? E korero ngawari ranei ia ki a koe?
¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?
E whakarite kawenata ranei ia ki a koe? e riro ai ia i a koe hei pononga oti tonu mai?
¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?
Ka rite ranei ia ki te manu hei mea takaro mau? E herea ranei ia e koe hei mea ma au kotiro?
¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?
E waiho ranei ia hei taonga hokohoko ma nga ropu tangata hi ika? E wehewehea atu ranei ma nga kaihokohoko?
¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?
E kapi ranei tona kiri i o tao? tona pane i nga wero ika?
Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.
Kia pa tou ringa ki a ia; maharatia te whawhai, a kei pena a mua.
He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.
Nana, he hori kau te manako ki a ia: e kore ranei tetahi e hinga noa ki te kite kau atu i a ia?
Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?
Kahore he tangata e maia rawa hei whakaoho i a ia: na ko wai e tu ki toku aroaro?
¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.
Ko wai te tangata nana te mea kua takoto wawe ki ahau, e whakautu ai ahau ki a ia? Ahakoa he aha te mea i raro i nga rangi, puta noa, naku katoa.
Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.
E kore e huna e ahau te korero mo ona wahi, mo tona kaha, mo te ataahua hoki o tona hanganga.
¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?
Ma wai e tihore a waho o tona kakahu? Ko wai e tae ki tana paraire rererua?
¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.
Ma wai e whakatuwhera nga tatau o tona mata? He wehi kei ona niho a taka noa.
La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.
Ko tana e whakamanamana ai ko ona unahi pakari; tutaki rawa pera i te hiri piri tonu.
El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.
Na, i te tata tonu o tetahi ki tetahi, e kore te hau e puta i waenga.
Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.
Piri tonu ratou ki a ratou ano; mau tonu, e kore ano e taea te wehe.
Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.
Ka tihe ia, ka kowha mai te marama; a ko te rite i ona kanohi kei nga kamo o te ata.
De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.
E puta ana mai i tona mangai he rama mura, mokowhiti ana nga koraahi.
De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.
Puta ana te paowa i ona pongaponga, me te mea no te kohua e koropupu ana, no te otaota e kaia ana.
Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.
Ngiha ana nga waro i tona ha, rere atu ana te mura i tona mangai.
En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.
Kei tona kaki te kaha e noho ana, e tuapa ana te pawera i tona aroaro.
Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.
Ko ona kikokiko tawerewere piri tonu: maro tonu ki runga ki a ia; e kore e taea te whakakorikori.
Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.
Pakari tonu tona ngakau ano he kamaka; ae ra, maro tonu ano ko to raro kohatu huri..
De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.
Ka whakarewa ia i a ia ki runga, ka wehi nga tangata nunui: na te pororaru ka porangi noa iho ratou.
Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.
Ki te whai tetahi i a ia ki te hoari, e kore e taea; ahakoa e te tao, e te pere, e te koikoi ranei.
El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.
Ki tona whakaaro he kakau witi te rino, he rakau popopopo te parahi.
Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.
E kore ia e tahuti i te pere: ki a ia ka meinga noatia nga kohatu o te kotaha hei papapa.
Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.
Kiia ake e ia nga patu hei papapa: e kataina ana e ia te huhu o te tao.
Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.
Ko raro ona e rite ana ki te kohatu koikoi: e wharikitia ana e ia a runga o te paru ano he patunga witi.
Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.
E meinga ana e ia te rire kia koropupu ano he kohua, me te moana kia rite ki te hinu.
En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.
E hangaia ana e ia he huarahi kia marama i muri i a ia; tera e maharatia he hina te moana.
No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.
I te whenua nei kahore he mea hei rite mona, he mea i hanga nei kahore ona wehi.
Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.
E titiro ana ia ki nga mea tiketike katoa: he kingi ia mo nga tama katoa a te whakapehapeha.