Job 14

EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:
Ko te tangata i whanau i te wahine, he torutoru ona ra; ki tonu ano i te raruraru.
Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.
Ano he puawai ia e puta mai ana, e kotia iho ana: rere ana ia, ano he atarangi, kahore hoki he tumautanga.
¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?
E titiro mai ano ranei ou kanohi ki te penei? E mea ranei koe i ahau kia whakawa taua ki a taua?
¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.
Ko wai hei homai i te mea ma i roto i te mea poke? Hore rawa.
Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.
Kua rite na hoki nga ra mona: kei a koe te maha o ona marama; takoto rawa i a koe te tikanga mona, a e kore ia e whiti ki tua.
Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.
Tahuri ke atu te titiro i a ia, kia ai ona pariratanga, kia ata tutuki ai tona ra, kia rite ai ki o te kaimahi.
Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.
Ka ai hoki he whakaaronga ki te rakau i tapahia, tera ano e pariri, e kore ano hoki e mutu te wana o tona pihi.
Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,
Ahakoa kua tawhitotia tona pakiaka a ki te whenua, a kua mate tona tinana i roto i te oneone;
Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.
Heoi ma te haunga o te wai ka pihi, ka kokiri ona peka ano ko ta te mea tupu.
Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?
Ko te tangata ia, mate iho, marere noa iho; ae, ka hamo te tangata, a kei hea ia?
Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.
Pera i nga wai e he mai nei i te moana, i te awa e mimiti ana, ka maroke;
Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.
E pera ana ano te tangata, e takoto ana a kahore he whakatikanga ake: kahore he marangatanga ake mo ratou, a kia kore ra ano nga rangi; e kore ano ratou e ara i to ratou moe.
¡Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!
Aue, kia huna noatia oti ahau e koe ki te po, kia waihotia noatia iho ahau e koe kia ngaro ana, kia hoki ra ano tou riri; kia rohea noatia mai e koe tetahi wa moku, a ka mahara mai ai ano ki ahau!
Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.
Ki te mate te tangata, e ora ano ranei ia? Ka tatari ahau i nga ra katoa o toku ngananga, kia tae mai ra ano he whakaputanga moku.
Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.
Mau e karanga, kia whakao atu ai ahau; kahore hoki e kore ka matenui koe ki te mahi a ou ringa.
Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.
Inaianei hoki e taua ana e koe oku hikoinga; he teka ianei e matatau tonu mai ana koe ki toku hara?
Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.
Hiri rawa toku he ki roto ki te putea, tuitui rawa e koe toku kino.
Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;
He pono ko te maunga e horo ana e memeha noa ake ana, e nekehia ana te toka i tona wahi;
Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.
E ngau ana te wai i nga kohatu; ma tona puhaketanga e horoi atu te puehu o te whenua; a whakangaromia iho e koe te tumanako a te tangata.
Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.
Taea ana ia e koe ake tonu atu, a pahure ana ia; puta ke ana i a koe tona mata, a tonoa atu ana ia kia haere.
Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; Ó serán humillados, y no entenderá de ellos.
Ko te whakahonoretanga o ana tama, kahore e mohiotia e ia; ka hoki iho ratou hei ware, heoi kahore tetahi aha o ratou e maharatia e ia.
Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.
E mamae ano ia te kikokiko o tona tinana, a ka tangi tona wairua i roto i a ia.