Job 29

Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:
Jòb tanmen pale ankò, li di:
¡Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,
-Ki moun ki va fè m' viv tan lontan an, lè Bondye t'ap voye je sou mwen an?
Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, Á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
Lè sa a, Bondye te toujou la avèk mwen. Limyè li te klere anwo tèt mwen, li t'ap moutre m' kote pou m' mete pye m' nan fènwa a.
Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;
Nan tan sa a, tout zafè m' t'ap mache byen. Bondye te zanmi m'. Li t'ap pwoteje kay mwen.
Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;
Bondye ki gen tout pouvwa a te toujou la avèk mwen. Mwen t'ap viv nan mitan tout pitit gason m' yo.
Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!
Bèf ak kabrit mwen yo te konn bay anpil lèt. Pye oliv mwen yo te donnen menm nan tè wòch.
Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,
Lè mwen parèt pòtay lavil la, lè mwen pran plas mwen nan mitan chèf fanmi yo,
Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;
wè yo wè m', jenn gason yo mete kò yo sou kote, granmoun yo leve kanpe pa respè pou mwen.
Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;
Notab yo sispann pale, yo fèmen bouch yo.
La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:
Ata chèf yo pa ka pale ankò! Lang yo vin lou nan bouch yo.
Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:
Tout moun ki te wè m' t'ap mache fè lwanj mwen, tout moun ki te tande m' te kontan avè m'.
Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.
Mwen lonje men bay pòv malere ki nan ka ansanm ak timoun san papa ki san sekou.
La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.
Moun ki te nan pi gwo mizè t'ap fè lwanj mwen. Mwen te fè kè vèv yo kontan.
Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.
Mwen te toujou fè sa ki dwat. Mwen pa t' janm nan patipri.
Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.
Se mwen ki te wè pou avèg yo. Se mwen ki te mache pou kokobe yo.
Á los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:
Mwen te yon papa pou pòv malere yo. Mwen te kanpe pou defann kòz etranje yo.
Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.
Mwen te kraze pouvwa malveyan yo. Mwen sove moun ki te anba men yo.
Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.
Mwen t'ap di nan kè m': M'a viv kont viv mwen. M'a mouri sou kabann mwen ak kè poze.
Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.
Mwen te tankou yon pyebwa plante bò larivyè. Sou tout branch li yo se lawouze.
Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.
Moun pa ta janm sispann fè lwanj mwen. Mwen t'ap toujou gen tout fòs mwen sou mwen.
Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.
Lè m'ap pale, tout moun fèmen bouch yo. Yo louvri zòrèy yo, y'ap tann konsa konsèy m'ap bay.
Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.
Pawòl mwen tonbe nan kè yo tankou grenn lapli. Lè m' fin pale, pesonn pa gen anyen pou di ankò.
Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.
Yo t'ap tann mwen pale tankou tè sèk k'ap tann lapli. Yo rete bouch louvri pou ranmase sa m'ap di.
Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.
Lè yo dekouraje, mwen fè yon ti ri ak yo. Sa te kont pou remoute kouraj yo.
Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.
Mwen te kanpe alatèt yo. Mwen mennen yo tankou yon wa k'ap mennen sòlda li yo. Mwen di yo sa pou yo fè. Mwen te ba yo kouraj lè yo nan lafliksyon.