Lamentations 5

ACUÉRDATE, oh JEHOVÁ, de lo que nos ha sucedido: Ve y mira nuestro oprobio.

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Nuestra heredad se ha vuelto á extraños, Nuestras casas á forasteros.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Huérfanos somos sin padre, Nuestras madres como viudas.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Nuestra agua bebemos por dinero; Nuestra leña por precio compramos.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Persecución padecemos sobre nuestra cerviz: Nos cansamos, y no hay para nosotros reposo.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Al Egipcio y al Asirio dimos la mano, para saciarnos de pan.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Nuestros padres pecaron, y son muertos; Y nosotros llevamos sus castigos.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Siervos se enseñorearon de nosotros; No hubo quien de su mano nos librase.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Con peligro de nuestras vidas traíamos nuestro pan Delante del cuchillo del desierto.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Nuestra piel se ennegreció como un horno Á causa del ardor del hambre.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Violaron á las mujeres en Sión, Á las vírgenes en las ciudades de Judá.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Á los príncipes colgaron por su mano; No respetaron el rostro de los viejos.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Llevaron los mozos á moler, Y los muchachos desfallecieron en la leña.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Los ancianos cesaron de la puerta, Los mancebos de sus canciones.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

Cesó el gozo de nuestro corazón; Nuestro corro se tornó en luto.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Cayó la corona de nuestra cabeza: ¡Ay ahora de nosotros! porque pecamos.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Por esto fué entristecido nuestro corazón, Por esto se entenebrecieron nuestro ojos:

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Por el monte de Sión que está asolado; Zorras andan en él.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Mas tú, JEHOVÁ, permanecerás para siempre: Tu trono de generación en generación.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

¿Por qué te olvidarás para siempre de nosotros, Y nos dejarás por largos días?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Vuélvenos, oh JEHOVÁ, á ti, y nos volveremos: Renueva nuestros días como al principio.

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Porque repeliendo nos has desechado; Te has airado contra nosotros en gran manera.

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.