Job 7

CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjame, pues que mis días son vanidad.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.