Job 41

¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.