Job 4

Y RESPONDIÓ Eliphaz el Temanita, y dijo:

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Si probáremos á hablarte, serte ha molesto; Mas ¿quién podrá detener las palabras?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

He aquí, tú enseñabas á muchos, Y las manos flacas corroborabas;

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Al que vacilaba, enderezaban tus palabras, Y esforzabas las rodillas que decaían.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Mas ahora que el mal sobre ti ha venido, te es duro; Y cuando ha llegado hasta ti, te turbas.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

¿Es éste tu temor, tu confianza, Tu esperanza, y la perfección de tus caminos?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Recapacita ahora, ¿quién que fuera inocente se perdiera? Y ¿en dónde los rectos fueron cortados?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Como yo he visto, los que aran iniquidad Y siembran injuria, la siegan.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Perecen por el aliento de Dios, Y por el espíritu de su furor son consumidos.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

El bramido del león, y la voz del león, Y los dientes de los leoncillos son quebrantados.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

El león viejo perece por falta de presa, Y los hijos del león son esparcidos.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

El negocio también me era á mí oculto; Mas mi oído ha percibido algo de ello.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

En imaginaciones de visiones nocturnas, Cuando el sueño cae sobre los hombres,

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Sobrevínome un espanto y un temblor, Que estremeció todos mis huesos:

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Y un espíritu pasó por delante de mí, Que hizo se erizara el pelo de mi carne.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Paróse un fantasma delante de mis ojos, Cuyo rostro yo no conocí, Y quedo, oí que decía:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

¿Si será el hombre más justo que Dios? ¿Si será el varón más limpio que el que lo hizo?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

He aquí que en sus siervos no confía, Y notó necedad en sus ángeles

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

¡Cuánto más en los que habitan en casas de lodo, Cuyo fundamento está en el polvo, Y que serán quebrantados de la polilla!

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

De la mañana á la tarde son quebrantados, Y se pierden para siempre, sin haber quien lo considere.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

¿Su hermosura, no se pierde con ellos mismos? Mueren, y sin sabiduría.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.