Job 24

PUESTO que no son ocultos los tiempos al Todopoderoso, ¿Por qué los que le conocen no ven sus días?

Kial la Plejpotenculo ne destinis tempojn, Kaj Liaj konantoj ne vidas Liajn tagojn?

Traspasan los términos, Roban los ganados, y apaciéntanlos.

Oni forŝovas la limojn; Oni rabas la ŝafaron kaj paŝtas ĝin.

Llévanse el asno de los huérfanos; Prenden el buey de la viuda.

Oni forkondukas la azenon de orfoj, Oni prenas kiel garantiaĵon la bovon de vidvino.

Hacen apartar del camino á los menesterosos: Y todos los pobres de la tierra se esconden.

Oni forpuŝas malriĉulojn de la vojo; La suferantoj sur la tero devas sin kaŝi.

He aquí, como asnos monteses en el desierto, Salen á su obra madrugando para robar; El desierto es mantenimiento de sus hijos.

Jen kiel sovaĝaj azenoj ili eliras al sia laboro, por serĉi kaptaĵon; La stepo donas al ili panon por iliaj infanoj.

En el campo siegan su pasto, Y los impíos vendimian la viña ajena.

Sur fremda kampo ili rikoltas, Kaj en vinberĝardeno de malpiulo ili kolektas berojn.

Al desnudo hacen dormir sin ropa, Y que en el frío no tenga cobertura.

Nudaj ili tradormas la nokton, ĉar ili ne havas veston, Kaj dum la frosto ili havas nenion, por sin kovri.

Con las avenidas de los montes se mojan, Y abrazan las peñas sin tener abrigo.

De la pluvego de la montoj ili malsekiĝas, Kaj pro nehavado de rifuĝejo ili ĉirkaŭprenas rokon.

Quitan el pecho á los huérfanos, Y de sobre el pobre toman la prenda.

Oni forŝiras orfon de la mamoj, Kaj oni ruinigas malriĉulon.

Al desnudo hacen andar sin vestido, Y á los hambrientos quitan los hacecillos.

Ili iras nudaj, sen vestoj, Kaj malsataj ili portas garbojn;

De dentro de sus paredes exprimen el aceite, Pisan los lagares, y mueren de sed.

Inter iliaj muroj oni pretigas oleon; Oni devigas ilin treti en vinpremejoj, dum ili mem estas soifantaj.

De la ciudad gimen los hombres, Y claman las almas de los heridos de muerte: Mas Dios no puso estorbo.

El la urbo aŭdiĝas ĝemoj de homoj, Kaj la animoj de mortigatoj krias; Sed Dio ne atentas tiun blasfemadon.

Ellos son los que, rebeldes á la luz, Nunca conocieron sus caminos, Ni estuvieron en sus veredas.

Tiuj homoj estas kontraŭuloj de la lumo; Ili ne konas Liajn vojojn, Ne revenas al Lia irejo.

Á la luz se levanta el matador, mata al pobre y al necesitado, Y de noche es como ladrón.

Antaŭ tagiĝo leviĝas la mortigisto, Mortigas malriĉulon kaj senhavulon, Kaj en la nokto li estas kiel ŝtelisto.

El ojo del adúltero está aguardando la noche, Diciendo: No me verá nadie: Y esconde su rostro.

La okulo de adultulo atendas la krepuskon, Dirante: Neniu okulo min vidu; Kaj li kovras sian vizaĝon.

En las tinieblas minan las casas, Que de día para sí señalaron; No conocen la luz.

En mallumo oni faras subfoson sub domoj; Dum la tago oni kaŝas sin ĉe si, ne konante lumon.

Porque la mañana es á todos ellos como sombra de muerte; Si son conocidos, terrores de sombra de muerte los toman.

Ĉar la mallumo estas mateno por ili ĉiuj, Ĉar ili interkonatiĝis kun la teruroj de la mallumo.

Son instables más que la superficie de las aguas; Su porción es maldita en la tierra; No andarán por el camino de las viñas.

Tia homo estas malpeza sur la supraĵo de akvo; Malgranda estas lia parto sur la tero; Li ne iras laŭ la vojo de vinberĝardenoj.

La sequía y el calor arrebatan las aguas de la nieve; Y el sepulcro á los pecadores.

Kiel seka tero kaj varmego englutas neĝan akvon, Tiel Ŝeol englutas la pekulojn.

Olvidaráse de ellos el seno materno; de ellos sentirán los gusanos dulzura; Nunca más habrá de ellos memoria, Y como un árbol serán los impíos quebrantados.

Forgesu lin la interno de lia patrino; La vermoj frandu lin; Oni lin ne plu rememoru; Li rompiĝu kiel malbona arbo —

Á la mujer estéril que no paría, afligió; Y á la viuda nunca hizo bien.

Li, kiu premas seninfanulinon, kiu ne naskis, Kaj kiu ne faras bonon al vidvino.

Mas á los fuertes adelantó con su poder: Levantóse, y no se da por segura la vida.

Kiu eĉ potenculojn maltrankviligas per sia forto, Tiel ke oni ne estas certa pri sia vivo, kiam li leviĝis.

Le dieron á crédito, y se afirmó: Sus ojos están sobre los caminos de ellos.

Dio donas al ili sendanĝerecon kaj apogon, Kaj Liaj okuloj estas super iliaj vojoj.

Fueron ensalzados por un poco, mas desaparecen, Y son abatidos como cada cual: serán encerrados, Y cortados como cabezas de espigas.

Ili leviĝis alte; sed subite ili ne plu ekzistas; Ili falas kaj estas forkaptataj kiel ĉiuj, Kaj kiel la kapo de spiko ili dehakiĝas.

Y si no, ¿quién me desmentirá ahora, Ó reducirá á nada mis palabras?

Ĉu ne estas tiel? Kiu pruvos, ke mi mensogas, kaj senvalorigos mian parolon?