Job 17

MI ALIENTO está corrompido, acórtanse mis días, Y me está aparejado el sepulcro.

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

No hay conmigo sino escarnecedores, En cuya acrimonia se detienen mis ojos.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Pon ahora, dame fianza para litigar contigo: ¿Quién tocará ahora mi mano?

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Porque á éstos has tú escondido su corazón de inteligencia: Por tanto, no los ensalzarás.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

El que denuncia lisonjas á sus prójimos, Los ojos de sus hijos desfallezcan.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Él me ha puesto por parábola de pueblos, Y delante de ellos he sido como tamboril.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, Y mis pensamientos todos son como sombra.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Los rectos se maravillarán de esto, Y el inocente se levantará contra el hipócrita.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

No obstante, proseguirá el justo su camino, Y el limpio de manos aumentará la fuerza.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Mas volved todos vosotros, y venid ahora, Que no hallaré entre vosotros sabio.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Pasáronse mis días, fueron arrancados mis pensamientos, Los designios de mi corazón.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Pusieron la noche por día, Y la luz se acorta delante de las tinieblas.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Si yo espero, el sepulcro es mi casa: Haré mi cama en las tinieblas.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Á la huesa tengo dicho: Mi padre eres tú; Á los gusanos: Mi madre y mi hermana.

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza ¿quién la verá?

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Á los rincones de la huesa descenderán, Y juntamente descansarán en el polvo.

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.