Job 4

Elifaz din Teman a luat cuvîntul şi a zis:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

,,Dacă vom îndrăzni să-ţi vorbim, te vei supăra? Dar cine ar putea să tacă?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

De multeori tu ai învăţat pe alţii, şi ai întărit mînile slăbite.

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Cuvintele tale au ridicat pe cei ce se clătinau, şi ai întărit genunchii cari se îndoiau.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Şi acum, cînd este vorba de tine, eşti slab! Acum, cînd eşti atins tu, te turburi! Nu este frica ta de Dumnezeu sprijinul tău?

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Nădejdea ta, nu -i neprihănirea ta?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Adu-ţi aminte, te rog: care nevinovat a perit? Cari oameni neprihăniţi au fost nimiciţi?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

După cîte am văzut eu, numai cei ce ară fărădelegea şi samănă nelegiuirea îi seceră roadele!

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Aceia pier prin suflarea lui Dumnezeu, nimiciţi de vîntul mîniei Lui.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Mugetul leilor încetează, dinţii puilor de lei sînt zdrobiţi!

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Leul bătrîn piere din lipsă de pradă, şi puii leoaicei se risipesc.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Un cuvînt s'a furişat pînă la mine, şi urechea mea i -a prins sunetele uşoare.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

În clipa cînd vedeniile de noapte frămîntă gîndul, cînd oamenii sînt cufundaţi într'un somn adînc,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

m'a apucat groaza şi spaima, şi toate oasele mi-au tremut.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Un duh a trecut pe lîngă mine... Tot părul mi s'a sbîrlit ca ariciul...

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Un chip cu o înfăţişare necunoscută era înaintea ochilor mei. Şi am auzit un glas care şoptea încetişor:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

,,Fi-va omul fără vină înaintea lui Dumnezeu? Fi-va el curat înaintea Celui ce l -a făcut?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Dacă n'are încredere Dumnezeu nici în slujitorii Săi, dacă găseşte El greşeli chiar la îngerii Săi,

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

cu cît mai mult la cei ce locuiesc în case de lut, cari îşi trag obîrşia din ţărînă, şi pot fi zdrobiţi ca un vierme!

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

De dimineaţă pînă seara sînt zdrobiţi, pier pentru totdeauna, şi nimeni nu ţine seama de ei.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Li se taie firul vieţii: mor, şi tot n'au căpătat înţelepciunea!

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’