Job 11

Ţofar din Naama a luat cuvîntul şi a zis:

Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:

,,Să rămînă această năvală de cuvinte fără răspuns, şi să creadă limbutul că are dreptate?

“Bunca söz yanıtsız mı kalsın? Çok konuşan haklı mı sayılsın?

Vor face vorbele tale deşerte pe oameni să tacă? Şi-ţi vei bate joc de alţii, fără să te facă cineva de ruşine?

Saçmalıkların karşısında sussun mu insanlar? Sen alay edince kimse seni utandırmasın mı?

Tu zici: ,Felul meu de a vedea este drept, şi sînt curat în ochii Tăi.` -

Tanrı’ya, ‘İnancım arıdır’ diyorsun, ‘Senin gözünde temizim.’

A! de ar vrea Dumnezeu să vorbească, de Şi-ar deschide buzele să-ţi răspundă,

Ama keşke Tanrı konuşsa, Sana karşı ağzını açsa da,

şi de ţi-ar descoperi tainele înţelepciunii Lui, ale înţelepciunii Lui nemărginite, ai vedea atunci că nu-ţi răsplăteşte totuş după fărădelegea ta.

Bilgeliğin sırlarını bildirse! Çünkü bilgelik çok yönlüdür. Bil ki, Tanrı günahlarından bazılarını unuttu bile.

Poţi spune tu că poţi pătrunde adîncimile lui Dumnezeu, că poţi ajunge la cunoştinţa desăvîrşită a Celui Atot puternic?

“Tanrı’nın derin sırlarını anlayabilir misin? Her Şeye Gücü Yeten’in sınırlarına ulaşabilir misin?

Cît cerurile -i de înaltă: ce poţi face? Mai adîncă decît Locuinţa morţilor: ce poţi şti?

Onlar gökler kadar yüksektir, ne yapabilirsin? Ölüler diyarından derindir, nasıl anlayabilirsin?

Întinderea ei este mai lungă decît pămîntul, şi mai lată decît marea.

Ölçüleri yeryüzünden uzun, Denizden geniştir.

Dacă apucă, dacă închide şi cheamă El la judecată, cine -L poate opri?

“Gelip seni hapsetse, mahkemeye çağırsa, Kim O’na engel olabilir?

Căci El cunoaşte pe făcătorii de rele, vede uşor pe vinovaţi.

Çünkü O yalancıları tanır, Kötülüğü görür de dikkate almaz mı?

Omul dimpotrivă, are minte de nebun, şi s'a născut ca mînzul unui măgar sălbatic!

Ne zaman yaban eşeği insan doğurursa, Aptal da o zaman sağduyulu olur.

Tu, îndreaptă-ţi inima spre Dumnezeu, întinde-ţi mînile spre El.

“O’na yüreğini adar, Ellerini açarsan,

Depărtează-te de fărădelege, şi nu lăsa nedreptatea să locuiască în cortul tău.

İşlediğin günahı kendinden uzaklaştırır, Çadırında haksızlığa yer vermezsen,

Şi atunci, îţi vei ridica fruntea fără teamă, vei fi tare şi fără frică;

Utanmadan başını kaldırır, Sağlam ve korkusuz olabilirsin.

îţi vei uita suferinţele, şi-ţi vei aduce aminte de ele ca de nişte ape cari s'au scurs.

Sıkıntılarını unutur, Akıp gitmiş sular gibi anarsın onları.

Zilele tale vor străluci mai tare decît soarele la amiază, întunerecul tău va fi ca lumina dimineţii.

Yaşamın öğlen güneşinden daha parlak olur, Karanlık sabaha döner.

Vei fi plin de încredere, şi nădejdea nu-ţi va fi zădarnică. Te vei uita în jurul tău, şi vei vedea că te poţi odihni liniştit.

Güven duyarsın, çünkü umudun olur, Çevrene bakıp güvenlik içinde yatarsın.

Te vei culca şi nimeni nu te va turbura, şi mulţi vor umbla după bunăvoinţa ta.

Uzanırsın, korkutan olmaz, Birçokları senden lütuf diler.

Dar ochii celor răi se vor topi; ei n'au loc de scăpare: moartea, iată nădejdea lor!``

Ama kötülerin gözlerinin feri sönecek, Kaçacak yer bulamayacaklar, Tek umutları son soluklarını vermek olacak.”