Job 7

Soarta omului pe pămînt este ca a unui ostaş, şi zilele lui sînt ca ale unui muncitor cu ziua.

Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?

Cum suspină robul după umbră, cum îşi aşteaptă muncitorul plata,

Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:

aşa am eu parte de luni de durere, şi partea mea sînt nopţi de suferinţă.

Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.

Mă culc, şi zic: ,Cînd mă voi scula? Cînd se va sfîrşi noaptea?` Şi mă satur de frămîntări pînă în revărsatul zorilor.

Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.

Trupul mi se acopere cu viermi şi cu o coajă pămîntoasă, pielea-mi crapă şi se desface.

Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.

Zilele mele sboară mai iuţi decît suveica ţesătorului, se duc şi nu mai am nicio nădejde!

Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.

Adu-Ţi aminte, Dumnezeule, că viaţa mea este doar o suflare! Ochii mei nu vor mai vedea fericirea.

Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.

Ochiul, care mă priveşte, nu mă va mai privi; ochiul tău mă va căuta, şi nu voi mai fi.

Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.

Cum se risipeşte norul şi trece, aşa nu se va mai ridica celce se pogoară în Locuinţa morţilor!

Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie;

Nu se va mai întoarce în casa lui, şi nu-şi va mai cunoaşte locul în care locuia.

Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.

De aceea nu-mi voi ţinea gura, ci voi vorbi în neliniştea inimii mele, mă voi tîngui în amărăciunea sufletului meu.

Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.

Oare o mare sînt eu, sau un balaur de mare, de-ai pus strajă în jurul meu?

Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?

Cînd zic: ,Patul mă va uşura, culcuşul îmi va alina durerile,`

Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:

atunci mă înspăimînţi prin visuri, mă îngrozeşti prin vedenii.

Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.

Ah! aş vrea mai bine gîtuirea, mai bine moartea decît aceste oase!

A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.

Le dispreţuiesc!... nu voi trăi în veci... Lasă-mă, căci doar o suflare mi -i viaţa!

Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.

Ce este omul, ca să-Ţi pese atît de mult de el, ca să iei seama la el,

Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?

să -l cercetezi în toate dimineţile, şi să -l încerci în toate clipele?

A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?

Cînd vei înceta odată să mă priveşti? Cînd îmi vei da răgaz să-mi înghit scuipatul?

Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?

Dacă am păcătuit, ce pot să-Ţi fac, Păzitorul oamenilor? Pentruce m'ai pus ţintă săgeţilor Tale, de am ajuns o povară chiar pentru mine însumi?

Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?

Pentruce nu-mi ierţi păcatul, şi pentruce nu-mi uiţi fărădelegea? Căci voi adormi în ţărînă, şi cînd mă vei căuta, nu voi mai fi!``

Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.