Job 7

Soarta omului pe pămînt este ca a unui ostaş, şi zilele lui sînt ca ale unui muncitor cu ziua.

Eikö ihminen aina pidä oleman sodassa maan päällä; ja hänen päivänsä ovat niinkuin orjan päivät?

Cum suspină robul după umbră, cum îşi aşteaptă muncitorul plata,

Niinkuin palvelia halajaa varjoa, ja orja työnsä loppua,

aşa am eu parte de luni de durere, şi partea mea sînt nopţi de suferinţă.

Niin olen minä minulleni saanut turhat kuukaudet, ja minulla on monta murheellista yötä ollut.

Mă culc, şi zic: ,Cînd mă voi scula? Cînd se va sfîrşi noaptea?` Şi mă satur de frămîntări pînă în revărsatul zorilor.

Kuin minä levätä panin, sanoin minä: Koskahan minä nousen? ja sitte lueskelen, koska ehtoo tullee: minä olen ravittu kävellyksistä hamaan pimeyteen asti.

Trupul mi se acopere cu viermi şi cu o coajă pămîntoasă, pielea-mi crapă şi se desface.

Minun lihani on puetettu madoilla ja maan tomulla; minun nahkani on ahvettunut ja hyljätyksi tullut.

Zilele mele sboară mai iuţi decît suveica ţesătorului, se duc şi nu mai am nicio nădejde!

Minun päiväni ovat lentäneet nopiammasti pois kuin syöstävä ja kuluneet ilman viivytystä.

Adu-Ţi aminte, Dumnezeule, că viaţa mea este doar o suflare! Ochii mei nu vor mai vedea fericirea.

Muista, että minun elämäni on tuuli, ja minun silmäni ei palaja hyvää näkemään.

Ochiul, care mă priveşte, nu mă va mai privi; ochiul tău mă va căuta, şi nu voi mai fi.

Ja ei yksikään silmä, joka minun nyt näkee, pidä minua enempi näkemän. Sinun silmäs katsokoon minua, sitte minä hukun.

Cum se risipeşte norul şi trece, aşa nu se va mai ridica celce se pogoară în Locuinţa morţilor!

Pilvi raukee ja menee pois: niin myös se, joka menee alas hautaan, ei nouse jälleen,

Nu se va mai întoarce în casa lui, şi nu-şi va mai cunoaşte locul în care locuia.

Eikä palaja jälleen huoneesensa, ei myös hänen siansa häntä enää tunne.

De aceea nu-mi voi ţinea gura, ci voi vorbi în neliniştea inimii mele, mă voi tîngui în amărăciunea sufletului meu.

Sentähden en minä estä suutani; minä puhun henkeni ahtaudessa, ja juttelen sieluni murheessa.

Oare o mare sînt eu, sau un balaur de mare, de-ai pus strajă în jurul meu?

Olenko minä meri eli valaskala, että sinä minun niin kätket?

Cînd zic: ,Patul mă va uşura, culcuşul îmi va alina durerile,`

Kuin minä ajattelin: minun vuoteeni lohduttaa minun, ja minun kehtoni saattaa minulle levon, koska minä itselleni puhun;

atunci mă înspăimînţi prin visuri, mă îngrozeşti prin vedenii.

Niin sinä peljätät minua unilla, ja kauhistat minua näyillä,

Ah! aş vrea mai bine gîtuirea, mai bine moartea decît aceste oase!

Että minun sieluni sois itsensä hirtetyksi, ja minun luuni kuolleiksi.

Le dispreţuiesc!... nu voi trăi în veci... Lasă-mă, căci doar o suflare mi -i viaţa!

Minä kauhistun, enkä pyydä silleen elää: lakkaa minusta, sillä minun päiväni ovat turhat.

Ce este omul, ca să-Ţi pese atît de mult de el, ca să iei seama la el,

Mikä on ihminen,ettäs hänen suurena pidät, ja panet hänen sydämees?

să -l cercetezi în toate dimineţile, şi să -l încerci în toate clipele?

Sinä etsit häntä joka päivä, ja koettelet häntä aina.

Cînd vei înceta odată să mă priveşti? Cînd îmi vei da răgaz să-mi înghit scuipatul?

Miksi et minusta luovu, ja päästä minua, siihen asti että minä sylkeni nielisin?

Dacă am păcătuit, ce pot să-Ţi fac, Păzitorul oamenilor? Pentruce m'ai pus ţintă săgeţilor Tale, de am ajuns o povară chiar pentru mine însumi?

Minä olen syntiä tehnyt; mitä minun pitää sinulle tekemän, o sinä ihmisten vartia? miksis minun teit sinulles loukkaukseksi ja itselleni kuormaksi?

Pentruce nu-mi ierţi păcatul, şi pentruce nu-mi uiţi fărădelegea? Căci voi adormi în ţărînă, şi cînd mă vei căuta, nu voi mai fi!``

Ja miksi et minun pahaa tekoani anna anteeksi ja ota pois minun vääryyttäni? Sillä nyt pitää minun makaaman mullassa: ja jos minua aamulla etsit, niin en minä enää ole.