Job 17

Mi se pierde suflarea, mi se sting zilele, mă aşteaptă mormîntul.

Minun henkeni on heikko, minun päiväni ovat lyhetyt, ja hauta on käsissä.

Sînt înconjurat de batjocoritori, şi ochiul meu trebuie să privească spre ocările lor.

En minä ketäkään pettänyt, ja kuitenkin minun silmäni täytyy olla murheessa.

Pune-Te singur zălog pentru mine înaintea Ta; altfel, cine ar putea răspunde pentru mine?

Nyt siis taivuta sinus, ja ole itse minun takaukseni! kukas muu olis, joka minua takais?

Căci le-ai încuiat inima în faţa priceperii. De aceea nici nu -i vei lăsa să biruie.

Ymmärryksen olet sinä heidän sydämistänsä kätkenyt, sentähden et sinä korota heitä.

Cine dă pe prieteni să fie prădaţi, copiilor aceluia li se vor topi ochii.

Hän kerskaa ystävillensä saaliistansa, mutta hänen lastensa silmät pitää vaipuman.

M'a făcut de basmul oamenilor, şi ca unul pe care -l scuipi în faţă!

Hän on minun pannut sananlaskuksi kansain sekaan, ja ääniksi heidän keskellensä.

Ochiul mi se întunecă de durere; toate mădularele mele sînt ca o umbră.

Minun silmäni ovat pimenneet minun suruni tähden, ja kaikki minun jäseneni ovat niinkuin varjo.

Oamenii fără prihană sînt înmărmuriţi de aceasta, şi cel nevinovat se răscoală împotriva celui nelegiuit.

Tästä hurskaat hämmästyvät, ja viattomat asettavat heitänsä ulkokullatuita vastaan.

Cel fără prihană rămîne totuş tare pe calea lui, cel cu mînile curate se întăreşte tot mai mult.

Hurskas pysyy tielIänsä: ja jolla on puhtaat kädet, se pysyy vahvana.

Dar voi toţi, întoarceţi-vă, veniţi iarăş cu cuvîntările voastre, şi vă voi arăta că între voi niciunul nu e înţelept.

Kääntäkäät siis teitänne kaikki ja tulkaat nyt: en minä kuitenkaan löydä yhtään taitavaa teidän seassanne.

Ce! mi s'au dus zilele, mi s'au nimicit planurile, planurile acelea făcute cu atîta iubire în inima mea...

Minun päiväni ovat kuluneet: minun aivoitukseni ovat hajoitetut, jotka minun sydämessäni olivat,

Şi ei mai spun că noaptea este zi, că se apropie lumina, cînd întunerecul a şi venit!

Ja ovat yöstä päivän, ja valkeuden pimeydestä tehneet.

Cînd Locuinţa morţilor o aştept ca locuinţă, cînd în întunerec îmi voi înălţa culcuşul;

Ja ehkä minä kauvan odottaisin, niin on kuitenkin hauta minun huoneeni, ja minä olen vuoteeni pimeydessä tehnyt.

cînd strig gropii: ,Tu eşti tatăl meu!` Şi viermilor: ,Voi sînteţi mama şi sora mea!`

Mätänemisen minä kutsuin isäkseni, ja madot äidikseni ja sisarekseni.

Unde mai este atunci nădejdea mea? Şi cine mai poate vedea nădejdea mea?

Kussa on nyt minun odottamiseni? ja kuka ottaa minun toivostani vaarin?

Ea se va pogorî cu mine la porţile locuinţei morţilor, cînd vom merge împreună. să ne odihnim în ţărînă.``

Hautaan se menee, ja makaa minun kanssani mullassa.